Ne lâhûtî bir sadâ; şu okunan ezanlar,
Niye ki kulak vermez, bu çağrıya insanlar.
Rab’den bir davetiye; “haydin felâha” gelin,
Allah’ı zikir için; işlere ara verin.
Kaç Mü’minin üstüne, okundu bu ezanlar,
Şimdi kabir içinde, kulaklarında çınlar.
Pişmanlık bin-bir pâre, dönüşü yok yoldalar,
Açılan pencereden, göründü manzaralar:
“Son pişmanlık faydasız, haberi bizden alın;
Şimdi ne hallerdeyiz, bakın-görün anlayın.
Dünyadayken duysaydık, gitseydik camilere,
Duaya dâhil olup, ses verseydik âmînlere.
Dost edinse idik, camiyi ve cemaati,
Öğrenip okusaydık, Kur’ân’ı kırâati.
Örnek teşkil etseydik, eşe-dosta yakına,
Güzel misaller ile; günahlardan sakına.
Bu hâlden üzülüyor ehl-i vicdan insanlar,
Bir şey de diyemiyor, “belki de; yanlış anlar.”
Emr-i ma’rûf ihmalde; ehl-i gaflet revaçta,
Anlatsak emreylemiş; Yüce Rabbim Mi’râcta.
Okuyup da bilmiyor, Rabbin tehdîdâtını;
Bu namaz konusunda, yaptığı tahşîdâtını.
“Vahyedilen kitabı oku, namazı da kıl,”
Allah’ı zikir ile, ziyâlanır her akıl.
“Bana kulluk et, beni anmak için namaz kıl.”
Kulluğu kabullenip, baş koyduran bir akıl.
“Sabırla ve namazla O’ndan yardım dileyin,”
Namazı ikâme için, sabır-sebat eyleyin.
“Mü’min ile kâfiri, ayıran fark; namazdır,”
İhlâs ile kılarsan, ne güzel bir niyâzdır.
“Namaz dinin direği, kılmayan ki; yıkmıştır.”
Bir de inkâr ederse, bil ki dinden çıkmıştır.
Temizliktir bu namaz, hem ruha, hem bedene,
Dilediğini verir; kalpten dua edene.
İste hayırlısını, ne dilersen Allah’tan,
Kısmetine razı ol, nasip bu, bu taraftan.