Fitne fesat güçleri devamlı karıştırır.
Din, dil, ırk, renk diyerek milleti ayrıştırır.
İslam’ın yüzyıllardır o kadim düşmanları,
Fitnede boğmak ister bütün Müslümanları.
Başkaları saz çalar, onlar burada oynar.
Kaos çıkarmak için kanları daim kaynar.
Birkaç masum kılıfın arkasına saklanır.
Necasete dalınca, zanneder ki paklanır.
Milletin arasına fitne koymaya mahir.
Bazı saflar aldanır, necise derler ‘’tahir’’
Haklı bir talep varsa ifade edilmeli.
Meşru, makul bir yolla hedefe gidilmeli.
Şer bir vasıta ile varılmaz hak hedefe.
Çirkinlik zahir olur, koysan da bin sedefe.
Milletin tercihini tanımaz şer erbabı.
Zulüm ile iş gören önemsemez hesabı.
Bu millet hakem ise, herkes karara uyar.
Sandıklardan yükselen halkın sesini duyar.
‘’Millet kim, ben tanımam. Bunlar hepsi cuhela.’’
Böyle diyen her kimse, huzura olur bela.
Seçim zamanı gelir, gider hesap sorarsın.
Yanlışlık varsa, hakkı; meşru yoldan ararsın.
Yakarak ve yıkarak sonuca varmak muhal.
Kimse yanlış yapmasın. Sükût ettirir bu hal.
‘’Ben seçilirsem tamam, sen seçilsen hile var.’’
Sonra kargaşa ile herkese verir zarar.
Hep yemeye alışmış; bir güruh yağ, kaymağı.
Reva görmüş bu fakir millete de dayağı.
Koparırlar, kesilse hortumlar; yaygarayı.
Karıştırır utanmaz; hak-şer, akla-karayı.
Birçok masum insanı, fitneye eder alet.
Utanmadan millete eder büyük ihanet.
Bunlar için bahane; hak-hukuk, çevre-ağaç.
Yalnız sultan kalsınlar, başlarında dursun taç.
Milleti küçük görmüş, daima despot kafa.
Kibir ve gurur ile bakar, dört bir tarafa.
Onların nazarında, millet güdülen koyun.
Dikkat edin kardeşler; büyüktür, bilin; oyun.