Tarih insanlar içindir. Allah zaman ve mekândan münezzehtir.
Kelâm nazarla ilgilidir. İlahî nazarın sonsuzluğu, kelâm-ı ezelîyi gösterir.
İnsan ise, kendi sınırlı uzayı ile zaman ve mekân (tarih) zeminine ihtiyaç duyarak konuşabilecektir.
Bediüzzaman'ın Kur’ân'ın yüksek kelâmını okuma ve anlamada izlediği yöntem, kelâmın zaman ve mekân şartlarından âzâde kılınmasıyla gerçekleştirilmesi şekliyledir.
Kur’ân ayetlerinin nüzûlünü bir sebep-sonuç bağlamından soyutlayarak, zaman ve mekân (ya da tarih) kaydını aşarak muhatap olması, kelâm-ı ezelîyi Sahibinden alır gibi almak yoluyla bir büyük inkişafı gerçekleştirebilme imkânı verebilecektir. Efendimizin (a.s.m.) miracından itibaren açılan bu kapıdan girmek suretiyle bir büyük tarîki esas almak gerekecektir.
Tarihe indirilmiş bir mekândan, kaynağına doğru seyr-i sülûku esas alan bu yöntem, Bediüzzaman’ın, ‘tevhid-i kıblenin yalnızca Kur’ân’la olacağı’nı görmesiyle Risale-i Nur eserlerinin tümüne yayılmış bir yaklaşım olmaktadır.
Her kelâmı bir tarih disiplini içinde anlamak ve sorgulamak durumunda olan bir insan için bu yaklaşım yeni ve çok büyük bir ufuktur.
Risale mesleği, bu nedenle, tarihî kayıtlar üzerinden anlaşılacak bir formasyonu içermez.
Risale mesleği, bu nedenle, zamanın süratine bağımlı bir değişkeni, bulunduğu mekânın hızına görece bir akışı ifade etmez.
Risale mesleği zaman içinde zamanlar açarak buradan sonsuz ve soyut bir bütünlüğe ulaşmayı hedef alacak bir çabayı gösterir.
Risaleler ezelî kelâma muhatap olmakta sınırlı bir varlığın içine hapsolmayı değil, kaynağa yaklaşmakla bütünü kazandıracak bir yok oluşu gerçekleştirmeyi ister. (Acz, fakr, şefkat ve tefekkür tarîki budur).
Bu yüzden her bir zamanın içinde zamanlar bularak ve bir dalgıç gibi soyut bir sonsuzluğa (hakikat denizi) dalarak bulduğu parçaları güncelin içinde göstererek büyük bir hizmeti de gerçekleştirir.
Risalelerdeki parçalar, bu nedenle, her okuyuşta sonsuz ve soyut bir bahr-i muhitten haber getirir.