Çoktan beri yazmadım, affeylesin okurlar.
Yazmazsan okunmazsın, yazsan elbet okurlar.
Eşek boş mu yürüsün, çocuk mu binsin yalnız?
Yoksa çocuk yayan da, süvâr olsun Hoca’mız?
İkisi binse yazık, hayvanın da canı var;
Her lafa kulak versen merkebi taşıtırlar.
Hoca Nasreddin gibi bir hâl başıma geldi:
Okuyucudan gelen takdir - tenkit güzeldi.
Bir kısım ahbab der ki: “Nesri bırak, nazım yaz.”
Tamam.Yoksa yetenek, ne yapsın şâir, sormaz!
Bu hâli farkedip de: “Bırak nazmı, nesir yaz.”
Diye akıl verenler doğrusu değil hiç az…
Ben de şaşırdım kaldım, hangisini dinleyim:
“Mîzah yazma, ciddî ol.” diyenlere ne deyim?
Bâzıları diyor ki: “Hicve devam eyle sen.”
“Site’miz yeterince ciddî, dikkat eylesen.”
“Ben de ciddî adamım: suratım sirke satar;”
Şaka, mîzah, hiciv de sirkeye limon katar.”
Desem de dinletemem; adım çıkmış bir kere.
Nükte yapacak diye bekliyorlar boş yere.
Nazım, nesir, mîzah, yok; ciddiyet filan derken,
Şevk de ilham da kaçtı. Pes ettim böyle erken.
Yürüyüşümü terkle kaldım ortada böyle;
Şaşkınlık epey sürdü, bunda suç var mı söyle?
Arz ederek yazdığı nazmı, bulup bir fırsat,
Şâir Yahyâ Kemâl’e bir genç demiş ki: “Üstat,
“Ben resim de yaparım. Kararsızım bu yüzden;”
“Şiir, resim; hangisi? Öğüt beklerim Sizden.”
“Evlâdım, Sen resim yap.” demiş şâir, düpedüz.
“Fakat, resimlerimi görmediniz ki henüz.”
Deyince, cevap gelmiş: “Şi’rinizi gördüm ya!”
Okurlar da, fakîre böyle diyorlar gûyâ…
Derseniz: “Anlaşıldı. Kendini fazla yorma.”
“Türlü olsun seninki; yaz, her çeşitten karma.”
Teşekkürler ederek yazılara başlarım.
Bâzen gül, bâzen diken; hem okşar hem taşlarım.
Derin bir nefes alıp, derim: “Tâze Bismillâh!”
Fakîre ilham, Size sabırlar vere Allâh…