Serçeler gelişemez atmacalar olmasa.
Saldırır mı koca kuş, dişine denk bulmasa?
Eti ne, budu ne ki, Yâ Hû, bu kart serçenin?
“Çık meydana!” diyorlar, kartalları ülkenin…
Sağ olsun, teşcî etti, İraz kardeşim beni.
“Bir atımlık mı barut; böyle bilmezdik seni!”
Çakmaklı tüfek nedir? Ne bilsin gençler bunu;
Namlunun tek atımlık barutla dolduğunu…
Şubattan bekliyorlar sıcak yaz güneşini…
Özlemiş seyirciler Kırkpınar güreşini.
Nerde kispet giyecek, yağlanacak o yiğit?
Bende pırpıt bile yok; kardeş, sen yoluna git…
Nice pehlivan geçti bu mübarek çayırdan;
Hatıra kaldı pek çok hasenattan, hayırdan…
Eyüp kardeş yâd etmiş, saymış bâzı isimler;
Seyirci hatırlatmış: “Hani o Akgül Sefer?”
Son seferde iken o, bir ‘zafer’ kazanmıştı;
“Havalara girenler” mevzuunu anmıştı.
Bülbüller kadar hisli, ak güller kadar temiz
Dostlara kavuşmayı elbette çok isteriz.
Her sıkletten pehlivan mevcut, Allah’a şükür!
Bölükler ayrı olur; ordu birlikte yürür.
Dizilmişiz yan yana, binlerce “bir” “bir”iz biz…
Zaman, mekân fark etmez; ayrı değil, biriz biz!
Birer damlayız gerçi aynı kaynaktan sızan;
Özellikler taşırız o müşterek havuzdan.
Farklı algılansa da renk, berraklık, tat, koku;
Aslî meziyet aynı, temelde aynı doku…
Bu rahmet havuzunda buz dağları eridi.
Öyle bir ordugâh ki, orda herkes er idi.
Bir ömür boyu sürdü talebelik, mektepte…
Üstünlük yok; tâlipler, sünnet üzre tek tipte…
Pencerelerden bakıp seyrederiz âlemi.
Herkesin işi başka; bize emânet gemi:
Sahil-i selâmete ulaşmak zorundayız;
Hamulemiz kıymetli, pây-ı taht yolundayız.
Dört beş yılda bir gelen sandıkla ilgimiz az;
Göz ucuyla bakıştan fazlası da yakışmaz.
Kendi adına yapsın sevenler bu işleri;
Cemaatin oyuna olmaksızın müşteri…
Değiştirdim konuyu, maksat meydandan kaçmak.
Kilona uygun rakip yakında çıkacak, bak!
Cevap verir çağrına eski başpehlivanlar;
Er meydanı kurulur, seyir eder ihvanlar…