Vatan denilen Ana, bunaldı kavgamızdan,
Üstünde tepinerek bîzardır nazımızdan.
Paylaşmadığın toprağa siz ne değer kattınız,
En değerli şeyleri değersizce fırlattınız.
Farkındalık yok oldu, ülfet gelişip gitti,
Tefekkür ve değer bilme, benliğimizde bitti.
Hırs, hasâret, hakaret, vasfımız olup çıktı,
Nice büyük kuleleri tek kelimeyle yıktı.
Medenîleştik derken denaet baskın çıktı,
Nice ulvî değeri, tarumar edip yıktı.
Bir karış toprak için nice canlar tarumar,
Bu nev’î düşünceyle insanlık eder zarar.
Kendi milletin insan, başkaları köle mi?
Sen refahla yaşarken, diğer insan öle mi.
Kalkınma yok, katkı yok, tahribat garibana,
Yakışır mı bu tavır, insan olan insana.
Öldürmek üzerine bütün söylemleriniz,
İhyâ ve İhsan için nerde eylemleriniz.
Şu Dünya üzerinde Rabbin ihsanı çoktur,
Hele bakın mahlûkata arada nizâ yoktur.
Dayanışma, yardımlaşma, İnsana İhsan için,
Rabbim bu kadar cömert, insanda kavga niçin.
Hakkına razı olup herkes mutlu yaşasa,
Birbirinin önüne Halı Kilim döşese.
Dünyada huzur olur, mutlu olur insanlar,
Hiç üzülüp sıkılmaz, stres olmaz vicdanlar.
Yarından keder olmaz, korku endişe olmaz,
Şu ihtiyar dünyamız daha fazla yorulmaz.
Haydi! Dünya İnsanı, biz İnsanlık yapalım,
İnsanları câniler elinden kurtaralım…