Hısn-ı mansurdu adı, ki Adıyaman oldu.
Vurdu felek depremle, en Acıyaman oldu
Kubbeler, minareler, ulu mabedler çöktü
Secdeye gitti birden yıkıldı viran oldu
Alt-üst etti her şeyi, evler ocaklar söndü
Hatıralar kayboldu, hep darmaduman oldu
Sayısız çoluk-çocuk şimdi yetim ve öksüz
Hayatta kalanlara yaşamak zindan oldu
Suyu kevser gibiydi, toprağı bereketli
Bundan geri seraptır, harâbe mekân oldu
Yıllarca emek verip diş-tırnakla kazınan
Evler, barklar mal u mülk enkazda ziyan oldu
Nice yitik dünyalar, yıkık hayaller kaldı
Cennetmisal şehirken koca kabristan oldu
Ağlamaktan kuruyan gözlerde derin sükût
Sinelerden yükselen feryâd u fîgân oldu
Dördü onyedi geçe durdu saat kulesi
Bir şehrin ölümünü gösteren zaman oldu
Ey toprak incitme sen bağrına girenleri
Kefensiz yatıyorlar can vermek yaman oldu
Her nereye bakılsa acılar kanatıyor
Yürekler dayanmadı, yollara revan oldu
Elvedâ ey doğduğum memleketim elvedâ
Kader hüküm indirdi, ayrılık ferman oldu
Kimden kime şikayet, bessî hüznî ilallah
Hasbünallah duası hep vird-i zeban oldu.