(Bir geç kalıştır artık bu şehirde şimdiki zaman)
Bu şehir insanların kanını emiyor
Kaldırımlar hep dehlizlere çıkıyor
Hayat
İltihaplı damarlardan akan
Kan gibi
Evlere boşalıyor
Çiçeği özleyen çocuk/lar
Daracık balkonlarda boğuluyor
Bu şehirde ayaklar toprağa değmiyor
Güller dudağa
Gökyüzü
Paralel ve meridyenlere
Yeryüzü
Metrekarelere bölünüyor
Çocuk
Elinde bir paslı yaprak
Gözünde bir avuç toprak
Toprak kokusuna hasret kalarak
Gözyaşlarıyla suluyor
Ve çocuk
Toprağın karekökünü buluyor
Bu şehirde hiçbir şey öğretilmiyor
A ağaç, B berrak, Ç çiçek
Denilmiyor
A artık ….Z zor deniliyor
Ve çocuk hiçbir şey öğrenmemeyi öğreniyor.
Bu şehrin dükkanlarında zehir satılır
Ekmeğin ruhuna katran katılır
Elinde acı bir meyve hormonla büyür
Çocuk hormonlu düşüncelere bürünür
Bu şehirde sular plastik şişelerdedir
Kutulardan vitamin alınıyor
Yarım kalıyor ayakta içilen sular
Çocuk susayınca çeşmelere koşuyor
Oysa çeşmeler kuruyalı
Sular yanalı
Asırlar oluyor.
Zifirî karanlıkta ölü balıklar
Kuşlarsa kitap sayfalarında
Çocuk kitabın kapağını açıyor
Cansız kuşlar yapıyor sayfalarından
Ölü kuşlar ötelere kanat çırpıyor
Bu şehirde yaşayanlar ölüme kuvvet
Cinayete kan verir
Ölenlere kurtulmuş denir
Oysa çocuklar geceleri siyah camlarda
Kemikleri dağılmış ölülerin bağrıştığını görür
Bu şehirde deniz öksürüyor
Toprak sancılı
Hava dumanlı
Ormanlar öksüz
Çiçekler yetim
Hayvanlar esirdir.
Ve şehir, hep canavarlık soluyor
Yazlara eyvah, kışlara eyvah!
Geceler karabasan
Gündüzler kör bir zindan
Karlar kapkara yağar
Güneş kükürtlü ufuklardan lekeli doğar
Bu şehirde çocuk/lar mahkûmdur
Bir parça toprağa, bir parça göğe hasret
Ölüme mahkûmdur
Ey yarınların çocuğu bağışla bizi!
Toprağı okşayan çocuk
Çiçeği koklayan çocuk
Gözyaşları çiçek çiçek ağlayan çocuk
Bağışla bizi!
Bir buğulu zümrüt yeşili berrak rüyadır ki zaman
Bir geç kalıştır artık bu şehirde şimdiki zaman.
1995