“Ey Oğul!
Beysin! Bundan sonra öfke bize; uysallık sana... Güceniklik bize; gönül almak sana… Suçlamak bize; katlanmak sana... Âcizlik bize, yanılgı bize; hoş görmek sana… Geçimsizlikler, çatışmalar, uyumsuzluklar, anlaşmazlıklar bize; adâlet sana…Kötü göz, şom ağız, haksız yorum bize; bağışlama sana... Bundan sonra bölmek bize; bütünlemek sana... Üşengeçlik bize; uyarmak, gayretlendirmek, şekillendirmek sana…”
 
Size îtidâl yakışır, kapılmayın tehevvüre;
Mukàvim olmak gerekir metânetle, teessüre!
Aksi halde adâletli davranamaz insan aslâ:
Devlet, ateşten bir gömlek; bu son olayla kıyasla…
 
“Haşhâşîler” ne demektir? Âdil değil bu benzetme.
Hiyânet eden kaç kişi? Çoğunluğu dâhil etme!
Makyavelli daha yokken, insan aynı davranırdı.
İktidâr hırsı beşeri şaşırttı ve hep kandırdı.
 
Târîh başdan başa böyle haksızlıklarla doludur.
Bu yol, hakkın değil, hırsın zâlimâne bir yoludur.
Siz yine  “dost modern” deyin; bu, vak’aya daha uygun:
Âlî-cenâblık gösterin; ama tedbirli de olun…
 
İnsan dünyâya geleli, târîh nice işler görmüş:
İktidâr uğrunda nice kardeş kardeşi öldürmüş…
Şefkat bahçeleri solmuş, zulüm rüzgârları esmiş:
Baba evlâdını boğmuş; evlâd babasını kesmiş…
 
Beşerin yaptığı vahşet en vahşî hayvanda yoktur.
Yazık ki, bunun misâli sayılmaz; bir hayli çoktur.
Kardeş savaşları aslâ ne bitmiş, ne bitecektir.
Sizin başınıza gelen sanılmasın ki, bir tektir.
 
İstisnâlar sayılmazsa bizde pek boldur bu husûs;
Saray entrikaları değil tek Bizans’a mahsûs.
Hâkimiyet sağlamanın yolu sandıktan geçmeli.
Koltuğun sâhiplerini halk belirleyip seçmeli.
 
Elması camla değişmek akıl değil herkes bilir:
Mukaddesât, siyâsete ne için âlet edilir?
Çok âlîdir din hizmeti, dünyâya fedâ edilmez;
Allâh huzûruna böyle bir leke ile gidilmez.
 
İster bir partiye girsin ya yeni bir parti kursun;
Cemâatten ayrılarak ortaya çıksın buyursun…
İman – Kur’an hizmetine herkesin ihtiyacı var.
Bulaştırmasın hâdimler çirkin siyâseti zinhâr!