Bir Seyyid Abi vardı İstanbul hayatımda
Tevekküllü ahvalin her karesi yadımda

Hızla çürüyecekken durdurmuştu zamanı
Kalan nefesi sanki nedametin kurbanı

Gözleri niyaz bakar lisanı zikir çeker
Kerem meşrep bir tavır mekanı Aslı Berber

Bir dükkanı kalmıştı o da onun değildi
Hem işi hem hanesi birarada dahildi

Çıkarmak istediler oradan uzun zaman
Pencere kapı kırıp ettiler kış perişan

Çok darbe yemiş idi mülkten akaribinden
Bu yüzden çekilmişti kör kuyunun dibinden

Bir dost elini tutup çıkmıştı cendereden
Alt kat bir daireye terfi etmişti hiçten

Saçı uzayan gelse makasını kapardı
Ücret gönlüne göre ne versen o kadardı

Dünya onun gözünde sadece lagaluga
Hazırlık yapıyordu uzun bir yolculuğa

Basitçe yaşayarak ağır düşünüyordu
Hakkın muradı için takati çokça yordu

Garipti Seyyid Abi sözünü anlamazdın
Bilgisi azdı ama gözünden kopamazdın

Hisseder hissettirir ama anlatamazdı
Sessizken bile çok kez haykırıştı avazdı

Bir hasbilik kokardı yüreğe dokunurdu
Bir soru sorar sana kolay içinde zordu

Kibirle gelenlere sopa tutar elinde
Mesele anlatırdı kahraman Kunta Kinte

Bir yumurta bir ekmek koyuyordu önüne
Bir de çay demliyordu yetiyordu gönlüne

Borcum vardı dostuna "ona ver" dedi bana
Ne ettiysem almadı tam kanaat istiğna

Bir ara zekat deyip uzattım biraz para
"Şükür var sende" deyip şom nefsi çekti dara

Ben akılla nakille konuşurdum dinlerdi
O gönülle bakardı hep gönülden inlerdi

Tutup götürür bazı akşam zikir hatmine
Kolkola tutularak Hay Allah Hay ritmine

Bir ara görüşmedik epey zaman geçtiydi
Komşusu geldi bana biraz endişeliydi

Seyyid Abi kaç gündür görünmüyormüş meğer
Kapısı açılmamış bir hal olduysa eğer

Sonunda açıp girdik eve aman ya Rabbi
Ne görelim yatıyor kaç gündür Seyyid Abi

Önünde sahurluğu nafile oruç için
Göçmüş meğer sessizce cevap yok nasıl niçin

Herkes geldi toplandı son vazife yapıldı
Karar verildi orda evi medrese oldu

Seyyid Abi dünyamda parlayan heyecandı
Kanaatle yoğrulan sarsılmaz bir imandı

Dünyaya bilaperva direnmekti aşk ile
Saadet muhabbette yaran ile meşk ile