Geçen gün okula gittiğimde bir öğretmen arkadaşım iki kız öğrencinin kavga ettiğini söyledi. Biri diğerinin yüzünü kalem açacağının bıçağını çıkararak kesmiş. Yüzü kesilen kız hastaneye götürülüp yüzüne dikiş atılmış. İki lise öğrencisi kızımız, kavga ve yaralama. Bu tür olayları televizyonlarda da sık sık izliyoruz. Biz de tanık olmuş olduk. Üzerinde düşünülmesi gereken bir hal. Sebepler, sorumlular, kızlarımızın ruh halleri. Olaya sadece iki kızın kavgası olarak düşünülemez. Birçok yönü var yaşananların. Herkes sorumlu. Aile, öğretmen sorumlu. Eğitim sistemi zaten sorumlu/sorunlu. Televizyon programları şiddet içeren yayınlar, magazin programları, diziler hepsi sorumlu. Bu arada kızlarımız da sorumlu aynı zamanda sorunlu da. Kısacası elimizi nereye atarsak herkes, her kesim sorumlu. Çünkü insan toplumsal bir varlık ve bir toplumda yaşıyoruz. Birbirimizle etkileşim halindeyiz. “Milyonlarca öğrenci var. Böyle ufak tefek olaylar olur.” diyenler olacaktır. Ama bana göre bu olanlar basit geçiştirilecek olaylar değil. Bu olayı “Gençtir yapar. Kanları kaynıyor.” Tarzında ifade edilecek yanı yok.

Bu gençleri daha çocukken aldık eğitim sistemimizin içine. O zaman kavga etmeyi bilmiyorlardı. Kızlarımız kavganın nasıl edileceğini, merhametsizce karşısındakine nasıl zarar verebileceğini bu sıralarda öğrettik onlara. Bu sıralarda kaybettiler saflıklarını. Bu sıralarda yitirdiler merhamet duygularını. Bu sıralarda nasıl kaybettilerse değerlerini yine bu sıralarda kazanacaklar. Çocuklarımız bizlerin geleceği ise, sağlıklı bir toplum arzu ediyorsak bunu gerçekleştirmeliyiz. Herkes üzerine düşeni yapmalı. En fazla da bu sıraları oturuşuna kadar düzenleyen eğitim sistemimiz yapmalı. Yavrularımıza bunu borçluyuz. Biz onları eğitim sistemimize böyle teslim almadık. Aileler çaresiz. Öğretmenlerimizin de eli kolu bağlı. Sistem ne diyorsa onu yapıyorlar çoğu zaman.

Eğitim sistemimiz çocuklarımıza merhameti öğretmeli. Şimdi de merhamet öğretilir mi? demeyin. Bu çocuklar şiddeti nasıl öğreniyorlarsa merhameti de o şekilde öğrenmeliler. Kalplerini yumuşatmalıyız. Kinle, nefretle doldurmamalıyız. Bir kalpte nefret, düşmanlık ile muhabbet, merhamet bir arada durmaz. Ne olur sanki ilkokuldan itibaren bir de merhamet dersi koysak programa. Ne kaybederiz? Aksine çok şey kazanırız. Şiddeti bu sayede önleyebiliriz. Bu eğitim sistemi çocuklarımıza bunu yapmaya mecburdur. Sisteme yön verenler bu konuda sorumluluk listesinin en başındadırlar. Bir de bu olayın adalet boyutu yani disiplin boyutu var. Okullarımız maalesef disiplin yönünden de çok zayıf bırakılmış. Bu zaaflık kendini şiddet olarak, umursamazlık olarak, saygısızlık olarak gösteriyor. Disiplin adaleti sağlar. İyiyi kötüden ayırır/ayıklar. Adaletin olmadığı yerde merhamet de olmaz. Onun için okullarımızda merhamet ve adalet birlikte ele alınmalıdır. Genç yaptığı hareketin bir karşılığı olduğunu bilmeli ve ona göre hareket etmelidir.