Sovlaşma sığlaşmanın gürültüsü; Şevk, derinleşmenin sessizliği. Sıradanlaştırır, yığınlaştırır savurur şov; bütünler, diriltir, ufuklaştırır şevk.

Şevk atı, şov sineği ile kıyaslanır mı? Ufku sinek mesafesinde olan, atla küheylanlar gibi şevk menzillerinde nasıl gezer?

Söyleyecek sözü olmayan sözsüzlüğünü şovla yamağa çalışır, ya da birilerine yamanır, birileri de ona yamar.

Hakikati tekelinde görme garabeti, hakikatin renklerini örtme körlüğü değil midir? Şov, nereye kadar; sabaha çıkar mı?

Şevk hakikati ise hakikati bütün hikmet renkleri ile görme, kabullenme ve amel etme coşkunluğu değil midir? Şevk varsa hizmet atı kişner, doludizgin kükrer ovalarda, dağlarda, bağlarda, şehirlerde, yüreklerde…

Şov oturduğu yerde gürültü çıkarır, şevk attığı her adımda ses getirir… Şükran hisleri içe dönüktür şevkin, dışa dönük parıltı ve patırtıdır şov.

Günlük gündem rüzgârlarına karşı çınar gibi dik durur şevk ehli; küçük rüzgârın önünde kuru yaprak gibi savrulur şov ehli. Hakikat köküyle hep vardır şevk, her mevsim yeniler kökünü dalını, yaprağını, çiçeğini, meyvesini…

Sovlaşma hakikat özünü seyreltir, boşaltır, tüketir… Şevki muhafaza etmek, dolmakla mümkün; her an, her gün, her ay, her yıl yenilenmek, yenileşmek cehdi, mücahede ve mücadelesi içinde olmak… Tefekkür ameliyesini işlettirmek, tezekkür fiilini işlemek, şükrü kuşanmak, hamdle bezenmek, ölümü hayatın ikizi bilmek, o bilmişlikle nefsi dizginlemek, Burak’a dönüştürmek…

Bir damla şevk, bin şov köpüğüne yeğdir. Köpükle boğulmaktansa şevkin bir reşhasında uruç etmek; hakikat erinin tercihidir.

Kendi küçük grubunun revacından başka bir şey bilmeyen şov ehli, ümmet şevkine erişir mi, erişir de o ummanda bir damla olduğunu fark eder mi?

Şovun aldatıcı rüyasına dalmamak, şevkin ayıltıcı sevkine kapılmak duasıyla…