Yanlış yerden başlarsan, yanlış gider unutma,
Tertibe riayet et, hiç kendini yanıltma.

İlk düğme yanlış olsa, yanlış gider bilesin,
O yanlışı yapmadan, sonunu düşünesin.

Uymaz isen tertibe emekler zâyi olur,
Ürünmüş, kaliteymiş, o yanlışta kaybolur.

Evet; “Usûl Esastan önce gelir” unutma,
Amma Tegâfül ile, sen kendini yanıltma.

Usûl, erkân bilmeyiz, ya da uymayız neden,
Nezaket muâşeret yok, budur bizi mahveden.

Doğru-yanlış demeden vuruyoruz kılıcı,
İhsanlar unutulup, asıl budur kalıcı.

Tartışmada usûl yok, esas desen Hak getire,
Tartışma başlamadan, kavga edip bitire.

İnsan eti yeniyor, dedi-kodu iftira,
Yanına da varınca; Tebessüm sakîl riyâ.

Zaafına esir olur, insandır onun adı,
Eğer böyle görürsen, tövbe olur muradı.

Hayat devam ediyor, kaygı endişe büyük,
Eksilmez üstümüzden, bu mukaddes ulvî yük.

“Nerde kalmıştık” deyip, başla kardeşim baştan,
Geçemezsin unutma; Eşten, Dosttan, Gardaştan.

“Bıraktığımız yerden bizler her gün doğarız,
Bundan kim usanası, bizden kim usanası.”

Söyleyecek sözün varsa, söyle işte meydan,
İtidâl ve İstikamet, tek kuraldır umulan.

Kırma dökme ne olur; kırık dökük çok zaten,
Nasıl bir çâre bulsak, Ararız Hakîkaten.

Hiç kimseyi yok sayma, herkes yol arkadaşın,
Tam ittifak olursa, Allah, Resûl yoldaşın.

Gel birlikte olalım, Usûl mühim esastan,
Zarar ve ziyan gelmez, bil ki Kardeş bu Saftan.