Duygularını İnstagram'da paylaşan Ulusoy'un sözleri şöyle:

Yürüyordum. Sokakta. Derken onu gördüm.

Mutlak Varlığı öven bir şiir gibi başını uzatmıştı ağacın gövdesinden kopup gelircesine. Yılların izini taşıyan kemik gibi kuru çatlak kabuğun arasından hayata tutunmuştu. Zamanın eliyle yoğrulmuş, rüzgârın ve yağmurun şekil verdiği bu tebessüm eden uzantı, Mutlak Varlığın kaderi ile şekillenmiş kudretiyle vücut bulmuştu.

Sanki toprağın derinliklerinden gelen bir sır fısıldıyor, sanki hayatın en saf nefesi orada titriyordu. Kendi küçüklüğünde bir orman, kendi renginde bir bahar saklayan bu uzantı, zamanın içinde kendine açtığı küçük pencereden dünyaya gülümsüyor, insanın dikkatini çekmek istiyordu. Onu öven şiir oluşunun bilinmesini istiyordu.

Ve o birkaç daldan mürekkep uzantı, uzantının üzerinde narince vücut bulmuş yapraklar rüzgârın okşayan elleriyle hafifçe titreşirken, gökyüzüne doğru başını kaldırıyordu. Henüz genç, henüz toydular. Ama köklerinden gelen bir hatırayla, dalından aldığı bir öğütle dimdik duruyor, bilmediği bir yolculuğa çıkmış gibi, gün doğumlarının ve akşam serinliklerinin içinde kendini arıyordu.

Güneş ona ışığını sunarken, bulutlar gölgesini bırakıyordu üzerine. Kuşlar, kanat çırparken onun sessiz varlığına selam veriyordu.

Selam verdim, fotoğrafını çektim ve vedalaştım. Şimdi tam nerede, hangi sokağın hangi köşesinde bilmiyorum. Önemli değil. Onunla kısa buluşmamız, onun Mutlak Varlığı öven şiirini dinleyişim çoktan sonsuzluk alemine gitti bile. Orada buluşacağız zamanı gelince.