Bismillahirrahmanirrahim

Cenab-ı Hak (c.c), Yusuf Sûresi 7-18. ayetlerinde meâlen şöyle buyuruyor

7 . And olsun ki Yûsuf ve kardeşlerin(in kıssasın)da, soranlar için (çok büyük) ibretler vardır.

8 . O zaman (kardeşleri) demişlerdi ki: “Gerçekten Yûsuf ve (öz) kardeşi (Bünyâmin),(*) babamıza bizden daha sevgilidir; hâlbuki biz birbirine sıkı sıkıya bağlı bir topluluğuz (faydamız daha çoktur). Muhakkak ki babamız, apaçık bir hatâ içindedir.”

9 . (İçlerinden biri dedi ki:) “Yûsuf’u öldürün veya onu bir yere bırakın ki, babanızın teveccühü yalnız size kalsın; ondan sonra (tevbe eder) de sâlih kimseler topluluğu olursunuz.”

10 . İçlerinden söz sâhibi olan biri (Yehûda ise): “Yûsuf’u öldürmeyin; onu kuyunun dibine bırakın da, geçen kāfilenin biri onu (bulup) alsın; eğer (gerçekten ona bir şey) yapacak kimseler iseniz (bâri böyle yapın!)” dedi.

11 . Dediler ki: “Ey babamız! Sana ne oldu ki Yûsuf hakkında bize güvenmiyorsun? Hâlbuki doğrusu biz, elbette onun iyiliğini isteyenleriz.”

12 . “Yarın onu bizimle berâber gönder; bol bol yesin (içsin), oynasın! Şübhe yok ki biz, onu gerçekten muhâfaza edicileriz.”

13 . (Ya‘kūb) dedi ki: “Onu götürmeniz beni hakîkaten üzer; çünki siz ondan habersiz kimseler iken, onu kurdun yemesinden korkarım!”

14 . (Onlar:) “Yemîn olsun ki, biz birbirine bağlı bir cemâat olduğumuz hâlde eğer onu kurt yerse, o takdirde şübhesiz ki biz elbette hüsrâna uğrayanlar oluruz” dediler.

15 . Nihâyet (kardeşleri) onu götürüp, kendisini kuyunun dibine bırakmaya hep berâber karar verdiklerinde (ona eziyet ettiler de biz) ona: “Şânım hakkı için, bu işlerini onlar hiç farkında olmadıkları bir sırada kendilerine haber vereceksin!” diye vahyettik.

16 . Derken yatsı vakti ağlayarak babalarına geldiler.

17 . Dediler ki: “Ey babamız! Doğrusu biz gittik, yarış ediyorduk; Yûsuf’u da eşyâmızın yanında bırakmıştık (bir de baktık) ki onu kurt yemiş! Şimdi (biz), ne kadar doğru söyleyen kimseler olsak da, sen bize inanıcı değilsin!”

18 . Ve (Yûsuf’un) gömleğinin üzerinde yalan bir kan getirdiler. (Yûsuf’un hayatta olduğunu peygamberlik ferâsetiyle anlayan Ya‘kūb) dedi ki: “Hayır, nefisleriniz sizi (aldatıp, kötü) bir işe sürüklemiş. Artık (bana düşen) güzel bir sabır(dır). Çünki sizin bu anlattıklarınıza karşı kendisinden yardım istenecek olan, ancak Allah’dır.”

(*) Bünyâmin, Yûsuf Aleyhisselâm’ın öz kardeşi, diğerleri ise başka bir anadan olma üvey kardeşleriydi. (İbn-i Kesîr, c. 2, 241)