28 Şubat 1997 devr-i meş’umunun üzerinden on iki uzun yıl akıp geçmiş. Memleketi, “İrtica var!” hezeyãnı ile gürültüye boğan devletin silâhlı kanadı, hãkimiyetini tesis için kolları sıvamış, entrikalar entrikaları kovalamış, tertiplerin en kepazeleri “mutlak hakîkat” diye takdim edilmişti.

Bu milletin bağrından fışkırmış en köklü, en temiz, en ahlâkî ve en insãnî hareket olan Nurculuk, dessãsãne bir kast-ı mahsusla en merkezî hedef noktasına yerleştirilerek, ahmakça bir tertiple milletin bağrından sökülmek, gözden düşürülmek istenmişti.

Nurculuk’la yegâne irtibatı Müslüm Gündüz’ün zayıf ve karanlık geçmişi olan Aczimendiler’in,  kahir ekseriyeti istihbãrãt elemanlarından müteşekkil varlığıyla Nurculuğu tahribe teşebbüs, gerçek bir hamãkattı... 

Ne hamãkati, düpedüz şuursuzluk. Uzun geçmişinde en ufak bir şaibe bulunmayan, ãsãyişi ihlâl mãnãsına küçücük bir hareketi görülmeyen bu tertemiz ve köklü hareketin, sadece Türkiye’yi değil, ãlemi ihãta istidadı göstermesi karşısında telaşlanan zındıka ve ifsad komitelerinin Aczimendi tertibine teşebbüsleri; acınacak bir hãl...

Yazı için TIKLAYINIZ