(Kànûnî Kardeşimizin manzûmeye başlamasından önce kaleme alınmış ve neşri gecikmiş bir dâvet oldu.)

“Hâriçten gazel” dedik, maksat “dâhil”e çekmek;
Gel gör ki, bu mevzûda bize çıkmadı ekmek…

Kànûnî yaman biri, yaş tahtaya basmıyor,
Ben de denedim ama, asıl Cezerî’ye sor…

Onca dâvet yapılsa bana, hemen koşardım;
Alkışlara kapılır, gururlanır coşardım.

Böyle seyirci olsun dostlar başına dâim;
Şan-şöhret arzûsu yok, izzet-vakarla kàim…

Ne güreşte gözü var, ne şampiyon olmakta;
Ne iktidar, ne servet, ne mal, ne de toprakta!

“Allah’ın ni’metidir”, böyle mütevâzı’ zât;
 Kenarda durmak zordur: çünki, yaşadım bizzât…

Doğruları yazıyor, “aydan ak” olsun yüzü;
Bizlere nasîhattır, aslâ dokunmaz sözü.

Mahlası yanlış almış, uygundu “şârîh” demek;
Dostların yazısına sarfeder onca emek…

Hayli şumûllü bir söz “Kànûnî”, mânâ derin;
Duralım üzerinde bâzı ihtimallerin.

Latin harfleri ile tam da anlaşılmıyor;
“Kânûn” mu? “Kànûn” mudur? Tahmîn etmek hayli zor!

Bir “ocak”a mı mensup; “kànûn” adamı mıdır?
Belki de “kànûn” denen sazın icrâcısıdır…

“Rûmî” takvimden iki ay olabilir, eski;
Hani: “Kânûn-i Evvel, Kânûn-i Sânî”, belki!

Yoksa şu son günlerin “muhteşem” dizisi mi?
Bu “mahlas”ın sâhibi o çeşit birisi mi?

Bu ihtimâl muhaldir, mânâda mümkin fakat;
Açıklasa hangi tez doğru, hangisi sakat!

Kendisi söylemezse bilmeyeceğiz bunu?
Haydi Kànûnî, artık boz şu suskunluğunu!