Karaköy katlı otoparkının Boğaz’a bakan tarafında, özellikle iskeleye yanaşan vapurlar tarafından görülebilecek şekilde  yerleştirilmiş çok güzel bir sanat eseri vardır. Bir Boğaz geçişi sonrası insanı farklı düşüncelere sevk eden, huzur veren bu eserde ‘Bu da geçer ya Hu’ yazmaktadır.

Rivayete göre Sultan Mahmut bir gün tüm vezirlerini toplayıp, bana bir yüzük yaptırın ve üzerine öyle bir şey yazdırın ki ona her baktığımda, hüzünlüysem neşeleneyim, neşeliysem hüzünleneyim, düşüneyim diye buyurmuş. Vezirler toplanmışlar dört bir yana haber salmışlar. Sonunda bir gün yüzükle sultanın karşısına çıkmışlar, yüzüğü vermişler. Sultan Mahmut, ‘tamam işte bu’ demiş. Yüzüğün üzerinde " bu da geçer ya Hu" yazıyormuş.

Bazen hiç ummadığı şeyler gelir ya insanın başına. Çok istediği bir şeyi tam elde edecekken hüsrana uğrar. Ansızın bir musibet geliverir. Güvendiği dağlara kar yağar. Hiç hesapta yokken bir şeyler ters gider. Hayat karşısında bir kez daha mağlup olur. Yenilmişliğin acısını tadar. Mazlum durumuna düşer. Çevresinde kendisine akıl veren bir sürü insan olur. Bazıları da içten içe sevinirler düştüğü duruma. Olan olmuştur artık. Güzel günler geride kalmıştır. İmtihanın gereği de budur zaten. Her zaman yolunda gitmez işler.

Bazen de insan kendisini çok mutlu hisseder. Hayat O’na gülümser. Her şey tozpembedir sanki. Dert, tasa gibi kavramlar uzaklaşmıştır kendisinden. Denizin maviliği, güneşin parlaklığı, etraftaki her şey daha bir güzel gözükür. Sürekli böyle devam edeceği yanılgısına bile kapılır insan.
 
‘Bu da geçer’ sözü genellikle kötü ve sıkıntılı zamanlarda hatırlanır ama aslında güzel ve mutlu günlerde de hatırlanması gereken bir sözdür bence. Zira sıkıntıların sona ermesi gibi, güzel günler de sona erecektir. Dünya durmaz, her gün yeni bir alemin sayfası açılır ve her yeni günün ne getireceği bilinemez. Hayatta mutluluk da hüzün de iç içedir aslında. Yeşilçam filmlerinde olduğu gibi kötü ve iyi karakterler kesin bir çizgiyle ayrılmamıştır gerçek hayatta. Ve her şey o filmlerdeki gibi mutlu sonla bitmez. Ne sürekli mutluluk hali vardır hayatta ne de hüzün. Kainatta her şey zıddıyla beraber yaratılmıştır. İnsanın duyguları da böyledir. Bazen biri çıkar öne bazen diğeri... Çok şükür bitti dediğimiz anlar da olur, maalesef bitti dediklerimiz de. Özlemle hatırladığımız günler de vardır, bir daha hiç düşünmek istemediklerimiz de. Bazen öyle boğuluruz ki hüzne, daha kötüsünü düşünemeyiz, bazen de öyle seviniriz, öyle mutlu oluruz, sanırız ki hep böyle gidecek. Oysa gerçek olan şey, her şeyin geçici olduğudur…Akli başında olan insan Bediuzzaman’in tavsiyesine uyup, ne bu dünya islerinden kazandığına sevinmeli ne de kaybettiğine üzülmeli. Zira dünya durmuyor, gidiyor. İnsan da beraber gidiyor. Ayette belirtildiği gibi: ‘O’nun zatından başka herşey helak olup gidicidir.’1

Sair Neyzen Tevfik Geçer başlıklı şiirinde şöyle der:

Izdırabın sonu yok sanma , bu alemde geçer ,
Ömr-i fani gibidir , gün de geçer , dem de geçer ,
Gam karar eyliyemez hande-i hurrem de geçer ,
Devr-i şadi de geçer , gussa-i matem de geçer ,
Gece gündüz yok olur , an-ı dem adem de geçer ,

Hayat bir imtihan…Ve insan bu imtihanda değişik haller içerisinde yuvarlanıp gider…Hastalık da geçer, sınav da geçer, okul da geçer, acı da geçer, çile de geçer, hüzün de geçer, mutluluk da geçer, sevinç de geçer ve bir gün bakarız ki hayat da geçer… Hangi durumda olunursa olunsun, hiç bitmeyeceği zannedildiği beklenmedik bir anda, insan bilmelidir ki: 'Bu da geçer...'

1. Kasas Suresi, 88

Bir Kissa

Dervişin biri, uzun ve yorucu bir yolculuktan sonra bir köye ulaşır. Karşısına çıkanlara, kendisine yardım edecek, yemek ve yatak verecek biri olup olmadığını sorar.

Köylüler, kendilerinin de fakir olduklarını, evlerinin küçük olduğunu söyler ve Şakir diye birinin çiftliğini tarif edip oraya gitmesini salık verirler. Derviş yola koyulur, birkaç köylüye daha rastlar. Onların anlattıklarından, Şakir’in bölgenin en zengin kişilerinden birisi olduğunu anlar. Bölgedeki ikinci zengin ise Haddad adında bir başka çiftlik sahibidir. Derviş, Şakir’in çiftliğine varır. Çok iyi karşılanır, iyi misafir edilir, yer içer, dinlenir. Şakir de, ailesi de hem misafirperver hem de gönlü geniş insanlardır... Yola koyulma zamanı gelip Derviş, Şakir’e teşekkür ederken, “Böyle zengin olduğun için hep şükret.” der. Şakir ise şöyle cevap verir: “Hiçbir şey olduğu gibi kalmaz. Bazen görünen, gerçeğin kendisi değildir. Bu da geçer...”

Derviş, Şakir’in çiftliğinden ayrıldıktan sonra bu söz üzerine uzun uzun düşünür. Birkaç yıl sonra, Derviş’in yolu yine aynı bölgeye düşer. Şakir’i hatırlar, bir uğramaya karar verir. Yolda rastladığı köylülerle sohbet ederken Şakir’den söz eder. “Haa o Şakir mi?” der köylüler, “O iyice fakirledi, şimdi Haddad’ın yanında çalışıyor.” Derviş hemen Haddad’ın çiftliğine gider, Şakir’i bulur. Eski dostu yaşlanmıştır, üzerinde eski püskü giysiler vardır. Üç yıl önceki bir sel felâketinde bütün sığırları telef olmuş, evi yıkılmıştır. Toprakları da işlenemez hale geldiği için tek çare olarak, selden hiç zarar görmemiş ve biraz daha zenginleşmiş olan Haddad’ın yanında çalışmak kalmıştır. Şakir ve ailesi üç yıldır Haddad’ın hizmetkârıdır. Şakir, bu kez Derviş’i son derece mütevazı olan evinde misafir eder. Kıt kanaat yemeğini onunla paylaşır... Derviş, vedalaşırken Şakir’e olup bitenlerden ötürü ne kadar üzgün olduğunu söyler ve Şakir’den şu cevabı alır: “Üzülme... Unutma, bu da geçer...”

Derviş gezmeye devam eder ve yedi yıl sonra yolu yine o bölgeye düşer. Şaşkınlık içinde olan biteni öğrenir. Haddad birkaç yıl önce ölmüş, ailesi olmadığı için de bütün varını yoğunu en sadık hizmetkârı ve eski dostu Şakir’e bırakmıştır. Şakir, Haddad’ın konağında oturmaktadır, kocaman arazileri ve binlerce sığırı ile yine yörenin en zengin insanıdır. Derviş eski dostunu iyi gördüğü için ne kadar sevindiğini söyler ve yine aynı cevabı alır: “Bu da geçer...”
Bir zaman sonra Derviş yine Şakir’i arar. Oysa Şakir ölmüştür. Ona bir tepeyi işaret ederler. Tepede Şakir’in mezarı vardır ve taşında şu yazılıdır: “Bu da geçer.” Derviş, “Ölümün nesi geçecek?” diye düşünür ve gider. Ertesi yıl Şakir’in mezarını ziyaret etmek için geri döner; ama ortada ne tepe vardır ne de mezar. Büyük bir sel gelmiş, tepeyi önüne katmış, Şakir’den geriye bir iz dahi kalmamıştır...