Eskişehir hapishanesinden liseye bakan var mı? Pencere muhtemelen duruyor lise de öyle; o bakışlar, o bakış sahipleri nerede? Akış sürüyor aynı yerde aynı mekânda olmasa da öylesi bakışlar var olmalı; yoksa biz nasıl var oluruz? Eskişehir bu ülke?

Ekseriyetin nereye kaydığı malum; cumhur (halk) eksen kayması yaşıyor! Nasıl bir törenle nasıl bir kimseler kurmuş bu Cumhuriyeti ve günümüze gelinceye kadar geçirdiği evreler ortada, fotoğraf net, şüpheli bir durum yok!

“Karşımda müthiş bir yangın var” demiş ve yürümüş ayağına takılanlarla uğraşmamış, küçük işlere, küçük kişiliklere takılı kalmamış. Cehennemî alevleri söndürmek için çabalamış ömrünce. “Dindar Cumhuriyetçi” dilinde değil yaşayışında olmuş; istişareyi tavsiye etmiş, “benim de bir reyim var, ders arkadaşınızım” demiş!

Kim dinlemiş?

Kimin ne kadar dinlediği ortada; cerbezeye gerek var mı? Devlet ne kadar dikkate almış yarenleri, ne kadar takip etmiş?

Aynı yangın bugün yine var; zahirde hapishane yok sefahatin, rahatın, rehavetin mahkûmu çok kimse var; pencereler pusarık, liseyi net görmüyor, nasıl ağlasın?

Vatan sathının ekseri lise bahçesi gibi hatta daha da ileride; kim keder içinde? İçi dolmamış sözler bir işe yaramıyor; yaşanmışlık çok sözden çok daha tesirli!

“Din hayatın hayatı, hem ruhu hem esası; ihyayı dinle olur bu milletin ihyası.” Önce kalp akılla beraber ihya olacak ki ölü gönülleri diriltsin himmeti millet kadar büyütsün.

Cumhuriyet 99 yaşında, cumhur ne halde? Kalp ülkesi haramilerin işgalinde, beka meselesi en büyük mesele; küçük dünyanın küçük işlerinde boğulanlar meselenin büyüklüğünü nasıl görür? Pusarık ve uzak bakış sahipleri önündeki kabir çukurunu fark edebilir mi?

Evet, yangın yayılarak devam ediyor da, ya hademeler ne yapıyor? Hem öyle hem böyle olmaz; çizgiler siyah ve beyaz kadar net; zamanın sahabesi olmayan zamana ne söyleyebilir?

Ebu Cehillerin karşısında Ebu Bekir olmak gerek vesselam.