“Nur şakirtleri, mümkün olduğu kadar her yerde küçücük bir Dershane-i Nuriye açmak lazımdır.” (Eml.L.cilt.2.sah.207)

Bediüzzaman’ın bu tavsiyesine uyan Nur talebeleri bulundukları veya yeni gittikleri bir yerde ilk yaptıkları iş: kaldıkları evi dershaneye çevirmek ve dershane olarak kullanmak, cemaat çoğalınca da Dershane-i Nuriye açmak, hizmet-i Kur’aniyeyi orada devam ettirme oluyor

İlk dershane Barla’da açıldı. Üstadın kaldığı ev NUR’un ilk Dershane-i Nuriye’sidir. Buradan halka halka yayılarak açılan yeni yeni dershaneler kısa zamanda her tarafı sardı. Ülke sınırlarının dışına taştı ve birçok dünya ülkesine yayıldı. Şimdi oralarda bu tarz hizmet hızla yayılıyor.

Risale-i Nur’u ve hizmetini anlamayanlar itiraz ediyordu.”Bir iki odalı ev ve bir kaç akşam toplanan üç beş kişinin Risale-i Nur okumaları ile mi hizmet edilecek? Dünyaya İslamiyet böyle mi yayılacak?” diyorlardı.

Bazen daire içinde de bu kabil itirazlara maruz kalınıyordu. Risale-i Nur dairesi içinde olup ta dershane-i Nuriye hizmetlerine kanaat etmeyenler olabiliyordu.

Yeni taşındığım bir beldede bunu bizzat müşahede etmiştim. Dershane-i Nuriye’ye ilgi ve alakanın azaldığı ve bu nedenle hizmetlerin gittikçe duraklamaya başladığına üzülerek şahit olmuştum. Oysa o belde de istişareler devam ediyordu. Âcizane bizi de davet etmişlerdi. İstişarede hizmetler konuşulurken dershaneye ve dershane hizmetlerine ağırlık verilmesi gerektiğini cemaatin bunu sahiplenmesi halinde inkişaf edeceğini nazara vermiş, ısrarla bu doğrultuda ki hizmetlere ağırlık verilmesini istemiştim.

Talebim kabul görmüştü… Zira, hiç bir maddi menfaat gözetmeksizin ve zihinlerde herhangi bir iz ve gölge bırakmaksızın hizmet-i nuriyeyi yapmak ve nurları nazara vermek, Risale-i Nurları okumak, okutmak, anlatmak, namazları vaktinde kılıp tesbihatları yapmak, namazı müteakip namaz dersi yapmak, bu hizmetin vazgeçilmezlerindendi.

Belli saatlerde Risale, günlük evrad ve Kur’an’ını okumak, birbirinin güzel ahlakından istifade etmek, moral almak, moral vermek ve dershane çorbasını yudumlamak, çay içmek ve zaman kalırsa sohbet etmek dershanelerin en güzel hallerindendi. Bunu oradaki arkadaşlar da biliyordu. O nedenle onlar da bu fikrime kuvvet verdiler. Ve kısa zaman sonra hizmetler inkişaf etti.

Bulunulan yerde evini veya küçük bir haneyi Dershane-i Nuriye’ye çevirmek ve orayı hizmetin bir şubesi haline getirmek, kendini muhafazada veya sairlerin nur dairesinde yetişmelerini temin etmede en birinci ve en esaslı bir hizmettir.

Evet, her kalfa ve şakirt bir nevi talim ve talimhane olan dükkân ve atölyesinde yetiştiği, çıraklık okullarında okuyanların bile öğrendiklerini atölyelerde pratiğe döktüklerini, temel eğitimi orada aldıklarını biliyor ve şahit oluyoruz.

Aynen öylede, Nur Mektebi irfanında yetişenlerin hizmetin usul ve adabını öğrenmek ve hizmeti uygulayarak öğrenmenin, kabiliyetlerin inkişaf etmesinin yeri de yine Dershane-i Nuriyelerdir.

Zaman en büyük müfessirdir. Dershanelerdeki hizmetleri hafife alanlar ve yeterli görmeyenler bu gün öyle inanıyorum ki hatalarının yanlış olduğunu fark ediyorlardır ve o gün itiraz edenler bu gün yanlışlarının affını diliyorlardır.

Demek Hz. Erkam’ın (RA) evi misali ahir zamanın külli ve dehşetli tahribatına mukabil her yerde açılan ve açılması kolay olan Dershane-i Nuriyeleri açmak ve buraları hizmet mahalli olarak kullanmak ve orada nur talebelerinin yetişmelerini ve hizmetin usul ve erkanını öğretmeye çalışmak doğru tam ve hale mutabık en müessir ve semeredar bir tarzdır.

Demek sıddık olmak, Risale-i Nur’la kanaat etmek, dershanelerdeki yayılış ve intişar tarzına, devamlı ve ısrarlı okunuşuna, tarzı beyanına usulüne, üslubuna tab’ına, tab’ şekline, rengine sadık kalarak bunu kâfi ve yeterli görmek Nur Talebesi olmanın bir gereğidir.

Zira bu Kur’an hizmeti bu şekildeki tarz ve usulüyle tüm dünyaya yayıldı ve yayılıyor.