Kıt’a

Rahmet görünür her eserinde:
Yağmur, dolu, kar, fırtınalarda...
Ölmüş, kuru arz canlanıyor; bak,
Haşrin küçük emsâli baharda!

Nazm

Hani dostlar, hani yârân nerde?
O samîmî, o saf ihvân nerde?
Bir tebessümle savılmakta adam;
Karşılıksız verilen can nerde?!.

Tuyuğ

Bir ümid canlandırır insanları;
Coşdurur donmuş, uyuşmuş kanları.
Bir ümidsizlik, bakarsın, öldürür.
Ah! O düşman yakdı pek çok canları...

Rubâî

Kalbler katı, gözyaşlarının te’siri yok.
His, sevgi ve şefkat.. ne gezer, hiçbiri yok!
Hayvan mı desem, taş mı desem? Bilmiyorum!
Ölmüş bu asır insanı ma’nen; diri yok...