Başımız ağrıdı. Oflamaya, hayıflanmaya başladık. Şikayetimiz sanki hiç bitmeyecek gibi.

Başımızı ağrıtan bir şey yok. Çok güzel, aman ne rahat.

Aman dikkat! Çifte tehlikeyle karşı karşıyayız.

İki yönden kırmızı alarmlar geliyor.

Bir baş ağrısıyla baş edemeyen, bir baş ağrısına sabredemeyen, büyük bela ve sıkıntılara hiç katlanamaz.

Başımız ağrımadığında, halimize şükretmez isek, başımızı ağrıtacak sıkıntıların sıra sıra dizildiğini de aklımızın bir köşesine koyalım.

Bir baş ağrısının olması da, olmaması da birer sınav demektir. Kazanacağımız veya kaybedeceğimiz bir sınav. Ama daha o kadar başarmamız, üstesinden gelmemiz gerekli nice sınavlar bizi bekliyor.

Sağlığımıza şükretmek, hastalığımız karşısında sabretmek.

Bundan da ötesi ve daha değerlisi, sağlığa da hastalığa da şükretmek var. Çünkü sonrası var. Ahiret var.

Düşünsenize, bir sıkıntı içine düştünüz. Başınız bir derde düştü. Ama sabırla karşılık verdiniz. Başkasına değil, o sıkıntıyı da veren, o sıkıntıdan da kurtaracak olan bir yüce Makama, her şeye gücü yeten bir Kudrete sırtınızı dayadınız.

Sonuçta, imtihanı verip, ebedî mutluluk hazinelerini hak ettiniz.

Sonsuz bir şükre ve mutluluğa bir vesile olan şey için hiç sevinilmez mi? Şükredilmez mi?

Aslında, sabreden için de, şükreden için de aynı netice elde edilmez mi?

Aslında musibetlerin ve sıkıntıların olmadığı bir hayatın tadı, tuzu-biberi eksik olurdu. Çünkü biz, sağlığı hastalıkla, rahatı sıkıntıyla anlayabiliyoruz. Aynı zamanda, zıtlıkların arttığı ölçüde de, güzellik ve iyiliklerin değeri ve mahiyetinin farkına varabiliyoruz.

Eğer hastalık olmasaydı, neleri bilemez, neleri yaşayamazdık; neleri kaybederdik, bir düşünün.

[email protected]