Sahi ahlak neydi?

Ahlak; utanmayı bilmekti.

İnancı varsa Allah’tan utanmayı bilmek. Çünkü Allah’tan utanmayı bilen, kuldan da utanır.

İnancı yoksa kuldan olsun utanabilmektir ahlak.

Kendine yapılmasından hoşlanmayacağın, yapıldığı taktirde üzüleceğin veya zarar göreceğin veya en hafifinden incineceğin şeyleri bir başkasına yapmamaktır ahlak.

“Ben güzel ahlak Peygamberiyim” diyen Resulullah’a ve O’nun hayatına bakıyoruz.

Bakarken şunu görüyoruz:

Güzel bildiğimiz ve bulduğumuz ne varsa, O’nda var. Alternatif arayışların sonunda gelinen nokta da budur.

Halinde, tavrında, fiillerinde güzellik var. Letafet var. İncelik var. Makul ölçüler ve mantık var.

Her hali insan fıtratıyla uyumlu ve netice itibariyle onun faydasınadır.

Zira: Sünnet-i Seniyye edeptir. Hiçbir meselesi yoktur ki, altında bir nur, bir edep bulunmasın.

Allah’ın en şerefli ve değerli elçisi olan Hz. Muhammed (a.s.m.)

Aleyhissalâtü Vesselâmın Sünnet-i Seniyyesinin menbaı, kaynağı üçtür:

Akvâli, ef’âli ve ahvâlidir. (Sözleri, fiilleri ve halleri)

Bu üç kısım dahi üç kısımdır: Ferâiz, nevâfil, âdât-ı hasenesidir. (Farzlar, nafileler ve güzel muameleler)

Bu durumda edeb eşittir sünnet-i seniyedir.

Yemek-içmekten tutun, sosyal hayata, içsel yolculuktan başlayın makro aleme kadar her noktaya bakışımızı disipline eder, mihenge vurur, dengede tutar.

İnanın veya inanmayın, sünnetteki her ayrıntı insanidir.

Edebsizliğin başını alıp gittiği şu hengamda, Muhammedî ahlaka nasıl da ihtiyacımız var.

Tek çare de budur.

Ahlaksızlık gibi, umumi veya ferdi sari hastalıkların tedavisine yarayacak tek reçetedir.

Kabul edin veya etmeyin.

Başka çıkış yok.

Başka çözüm yok.

Başka derman yok.