Mevlana’nın kabrini bilmeyen var mı, bilinmeyecek gibi mi? Türkuaz renkli türbe karşıdan belli ediyor. Yunus’un türbesi nerede bir tane mi, çok yerde mi? Ya Bediüzzaman’ın kabrini bilen var mı, nerede ki; Isparta, Barla ya da başka yerde?

Üç büyük, üç kabir hali; biri büyük bir türbe ve çok sayıda ziyaretçisi hatta dünyanın değişik yerlerinden gelenleri var, diğeri çok sayıda kabrine çok sayıda ziyaretçi var, üçüncüsü kabri bilinmediğinden ziyaretçisi de yok!

Eserleri de farklılık gösteriyor. Mevlana Mesnevi’yi Farsça, Yunus halk dilinde yine şiir lisanıyla, Bediüzzaman yüksek ilim diliyle yazmış. Üçü farklı zaman dilimlerinde yaşasa da aynı coğrafyada bugünkü yakın illerde eserlerini vermişler.

Anadolu’yu sulayan üç nehir halen akıyor; Mesnevi okunuyor, Yunus’un şiirleri dilden dile akıyor, Bediüzzaman’ın eserleri kitleler halinde okunageliyor…

Hangisi büyük tartışması girilmeyecek tartışma çünkü üçü de ilmi ledüne mazhar olmuş, her birinin gönlünde farklı tecelli etmiş, değişik yansımalarla dışa vurmuş.

Said Nursi Konya’ya gittiğinde Mevlana’nın kabrini ziyaret etmekle aralarındaki yakınlığı göstermiş. Mesneviyi tenkit eder tavır göstermemiştir, keza Mevlana’nın Yunus’a takdir eden sözleri vardır.

Kök aynı dallar farklı…

O kök Anadolu’yu var kılıyor, yapraklarımız koparılsa, dalımız kırılsa da varlık derinliğimiz sağlam. Bize düşen inşa için çalışmak, gayret göstermek, cihad etmek…

“Güzel gören güzel düşünür, güzel düşünen hayatından lezzet alır” derken “Biz bu dünyadan gider olduk, kalanlara selam olsun” diyebilmek, üç eserin toplumun farklı katmanlarını hitap ettiğini ve kucakladığını bilmek…

Üç insan, üç lisan, üç eser, üç ırk…

Kök bir meyve bir.

Saptırıcı rüzgârlarına kapılmadan ve onlarla uğraşmadan ağaç dikmeye devam. Neticeye bakmadan devam. Çoraklaşan gönülleri yeniden yeşertmek için Rumice, Yunusça, Nursice devam. Zira dünyanın gözü bu topraklarda vesselam.