Üniversite tahsili için Bursa'ya gittiğimde ilk karşılaştıklarımdandı Mehmed Erdoğan. Devrin sıkça rastlanan zulümlerinden birine düçar olmuş, Ulucâmi imamlığından azledilmişti. Tanıştığımızda İmamhatibde muallimdi.

Cesur ve samimî bir Nur Talebesiydi. Hatalarında da samimîydi; aldattığı için değil, aldandığı için hata ediyordu. Ben, toy denebilecek yaşta bir delikanlıydım; o ise her şeyi bilen azimli bir fâtihti.

Anlaşamadığımız vakitler oldu ama muvakkat inkıtalara rağmen temasımız hiç kopmadı. Son on-on beş yılda ise daha iyi anlaşıyorduk. İkimiz de coşkun akan nehirlerden durgun ırmaklara dönmüştük. Birbirimizi daha iyi anlıyorduk.

Yakın bir geçmişte ismime hitabla birkaç makale de yazdı. AK Parti iktidarını zaman zaman tenkid etmemi doğru bulmayan bu makalelerinde de samimî ve ağırbaşlıydı. Her zamanki gibi inandıklarını yazıyordu ama daha bir yumuşak, daha bir ikna gayreti içinde idi.

Cevab vermedim... Nihayetinde nokta-i nazarını anlatıyordu. Hususî temaslarımızda ise ne o mevzuu açtı, ne ben açma ihtiyacı duydum.

Samimiyetle söylemek isterim ki, çok faydalı olabileceği bir zamanda göçüp gitti. Yerinde ehemmiyetli ve büyük bir boşluk bıraktı. Cidden üzgün, biraz da endişeli ve telaşlıyım. Kendimi hayat memat meselesi bir savaşta, en iyi arkadaşını kaybetmiş asker gibi hissediyorum. Hocam, şu mevzua da sen el at, diyebileceğim bir dâvâ adamını kaybettiğimi biliyorum.

Vefat haberini teravih dönüşünde aldığımda kolum kanadım kırılmış gibi hissettim. Hasta idi, vefatı şaşırtıcı değildi, esasen hiçbir vefat şaşırtıcı değil, şaşırmadım. Ne var ki, bir uçurumdan düşer gibi hissetmekten de bir müddet kurtulamadım.

Haklı veya haksız, bütün haklarım annesinin ak sütü gibi helâl olsun. Bu çetin ve gözü pek dâvâ adamına Cenab-ı Hak'tan sonsuz rahmet ve mağfiret, kederli âilesi ve dostlarına sabırlar diliyorum.