Ağbeyimiz Hüsnü Bayram, 
Hallerine oldum hayran.
 
Sinirlenir zaman-zaman,
Muharrefken Risaleler.
 
Mütevazi, mütevekkil,
Üstadıma, mutlak vekil.
 
İçinde hiç bulunmaz kir,
İçi dışı, Nurlu Ağbey.

  
On üç yaşında girdi,
Nurların havuzuna.
 
Sabranbolu Nur doldu,
Onların sayesinde.
 
Hiç duymayan kalmadı,
Akraba çevresinde.
 
Üstadım Babasına;
İltifatlar eyledi.
 
Hüsnü ve Yılmaz kardeş;
Has Talebemdir dedi.
 
Risaleler yazsınlar,
O masum elleriyle.
 
Bize dua etsinler;
Günahsız dilleriyle.
 
Baba Afyon hapsinde,
Üstadıyla mahkûmdur.
 
Maznunlara orada,
Yapılan hep zulümdür.
 
Üstadı biliyordu,
Daha hiç görmemişti.
 
Yazdığı Risaleyi,
Eliyle vermemişti.

Üstadıyla müşerref;
Afyon’da nasip oldu.
 
Üstadından İhsanlar,
Birçok iltifat buldu.
 
Kırk dokuz ve elli de;
Hizmete kabûl oldu.
 
Sonra bir ömür boyu,
Hizmette bir kul oldu.
 
Vâris eyledi Üstad,
Var olan emvaline.
 
Ağbey âşina idi, 
Üstadın her hâline.
 
İstikamet yolunda,
Hayatı kâim şimdi.
 
Hayattaki Ağbeylerle;
Yolları dâim şimdi.
 
Bozulmasın İttihad,
Şûra hep kuvvet bulsun.
 
Minnettarız Ağbeyler,
Allah’ım Razı olsun.