İnsanlığın fıtri zaaflarından biri de, eğer erkenden ölmezse, hayat yolculuğunda kabre daha yakın olan ihtiyarlık istasyonuna uğramak zorunda kalmasıdır. Gençlikte özellikle sağlıklı ise birçok lezzetten istifade istidadında olan insanlar, ihtiyarlıkla birlikte birçok sıkıntılara giriftar oluyorlar. Bediüzzaman'a göre insanlığın yaklaşık yarısına denk gelen ihtiyarlar yakında girecekleri kabre karşı ancak ahirete iman fikriyle tahammül edebilirler.(Sözler, s. 88)

Bediüzzaman ihtiyarlığı mutluluğun önündeki büyük bir engel değil, şükür vesilesi bir nimet olarak tarif eder. Çünkü ihtiyarlıkla acizliğini ve zayıflığını hisseden bir insan, Rabb'inin rahmetine iltica edip, O'ndan gelen mesajlara kulak vererek endişelerini giderir. İhtiyarlar Risalesi'nde ihtiyarlığı ebedi bir gençlik olarak izah eden Bediüzzaman, özetle şu noktaları ifade eder: (Lem'alar, s. 222-267)

• Yardıma çokça muhtaç olan ihtiyarlar, imanla Rahmet'i bulup, O Rahman'a intisap ederek teselli bulur.

• İhtiyarlıkta dünyaya insanı bağlayan bağların kopmaya başlaması ve kabir yolculuğunun yakınlaşmasına mukabil gerçek teselli, Sünnet-i Senniye'ye ittiba ile, yakınlaşan yeni alemde şefaati elde etmektir.

• Dünya ile bağları kopan ihtiyarlar, Kur'ân'ın ebedi saadet müjdesine kulak vermeli.

• Madem ahiret var, bakidir ve bu dünyadan daha güzeldir, ihtiyarlık bu saadete gitmeye alamet olduğu için memnun olunmalı.

• Madem O var; Kur'ân Şakirdi için her şey var. İhtiyarlık bu nokta-i nazardan fıtrattaki acz ve fakrı hissettirerek, ihtiyarları O'nun dergahına ilticaya teşvik eder.

• İman gözlüğü her şeyi farklı gösterdiğinden ihtiyarlar haline şekva değil, şükür etmeli.

• İhtiyarlar gençliğini kaybettiğine üzülmek yerine, gençlik tehlikelerinden kurtulup ebedi bir gençliğe aday olduğunu düşünerek sevinmeli.

• İhtiyarlıkta artan zaaf ve aczden feryat yerine, bu haletin rahmetin celbine vesile olacağını düşünüp memnun olmalı.

• Madem iman gibi sınırsız derecede kıymettar bir nimet var; ihtiyarlık da hoştur, hastalık da hoştur, vefat da hoştur. Nahoş bir şey varsa; o da günahtır, sefahattir, bid'atlardır, dalalettir...

• İmanı taşıyan ihtiyarlar, ihtiyarlıklarına ebedi bir gençlik nazarıyla bakabilir. Çünkü onunla ebedi bir gençlik kazanabilir.

• Ey ihtiyarlar! Hadis-i Şerifte vardır ki:"Altmış yetmiş yaşlarında bir mü'min, dergah-ı İlahiyeye elini kaldırıp dua ederken, rahmet-i İlahiyye onun elini boş döndürmeye hicap ediyor." Madem rahmet size karşı böyle hürmet ediyor. Siz de rahmetin bu hürmetine ubudiyetle ihtiram ediniz.

• Ey ömrünün kısalığından şikayet eden ihtiyar! Hayatın sana ait neticesi bir ise, Halikına ait bindir. Şu halde marz-i İlahi dairesinde bir an yaşamak kafidir. Uzun zaman istemez. Öyleyse dünyada az yaşadım diye tasalanma. Bu dünyadaki asıl maksat rızayı İlahiyi kazanmak olduğuna göre, o rızayı kazanmışsan ebedi bir ömür senindir. Bu cihetle fani dünyada bir an ile bin sene yaşamak arasında fark yoktur. Yani "Bâkî-i Hakikînin muhabbet, marifet, rızası yolunda bir saniye, bir senedir. Eğer Onun yolunda olmazsa, bir sene bir saniyedir. Belki Onun yolunda bir saniye lâyemuttur, çok senelerdir. Ve dünya cihetinde ehl-i gafletin yüz senesi bir saniye hükmüne geçer."(Lema'lar, s. 22)

• İhtiyarlıkta imanla elde edilen bu tesellileri hayatındaki tecrübelerle teyit eden Bediüzzaman şunları ifade eder: "İhtiyarlığımın sergüzeştliğinden gelen ağrılara ve meyusiyetlere, imandan ve Kur'ân'dan imdada yetişen kudsî tesellilerle bu ihtiyarlığımın en sıkıntılı bir senesini, gençliğimin en ferahlı on senesine değiştirmem. ..."(Lem'alar, s. 261-262)