Eğer İmam Şafii gibi bir müçtehit bunu söylemişse elbette bunun anlamını düşünmek lazımdır. O halde bunu şöyle açıklayabiliriz:

Münafıklık, kişinin içi ile dışının bir olmaması, iki yüzlü olması demektir. Eğer bir insan dost olduğu zaman arkadaşının / veya herhangi bir kimsenin iyi taraflarını görüp onu iyi olarak gösterdiği halde, kendisine dargın olduğu zaman kötü taraflarını düşünüp onları dillendirirse bu iki yüzlülük olur ki bir nevi münafıklık alameti olur.

Şunu unutmayalım ki, münafıklık iki manada kullanılır:

Birincisi ve asıl manası itibariyle münafıklık, lisanıyla mümin olduğunu söyleyip kalbiyle iman etmeyen kimsenin durumunu bildiren bir kavramdır. Dış yüzü mümin, iç yüzü kâfir olduğu için iki yüzlü de denilir.

İkinci manası küfür-iman muvazenesinde değil, dürüstlük-yalancılık ölçeğinde söz konusudur. Örneğin, bir insanın iki ayrı gruplardan veya partilerden birinin yanına vardığında onların düşüncelerini, diğerlerinin yanına vardığında da onların düşüncelerini paylaştığını söylemesi veya bunu ima etmesi bu manada bir münafıklık yani ikiyüzlülüktür.

Küfür manasıyla “münafık”  ifadesini ehl-i kıble olan veya açıkça küfrü görülmeyen, hatta mümin olduğunu söyleyen hiç kimse hakkında kullanılmamalıdır. Çünkü başkasına küfür isnat etmek çok risklidir.

Selam ve dua ile...
Sorularla İslamiyet