Su yüzünden “su” götürür bir tartışma başlar kuyu başında; “Ey Kureyşliler” der Gıfar’lı bir eleman ve alevler yükselmeye başlar. Su ve ateş!

Cuheyne ve Gıfar kabilelerinden iki adam bir kuyu başında hangi tulumba kime ait tartışmasıyla başlar ateş ve münafıkların alevlendirmesiyle boyut kazanır, genişler. Bir seferden dönülmektedir ve ganimet ihtimali yüksek olduğundan münafıkların çok olduğu bir dönüş yolunda gerçekleşir hadise.

Gıfar’lı çağırınca Cuheyni’li de Hazreçli’leri çağırır; Muhacir ve Ensar’ın kızgınları karşı karşıya gelir. Kılıçlar kınından çıkar, kan akmaya ramak kala Ashaptan bazıları araya girmesiyle fitne rüzgârı söner.

Fakat su ve kan durmaz; münafık parmaklar dolaşmaya başlamıştır bir kere, vesvese rüzgârı yeniden alevlendirilir. Onlar için fırsattır bu ateşli sular ve su ile oynamaktadırlar…

Kral namzedi münafıkların başı İbni Übey ensar ile muhacirin arasında körükleyici sözler söyler kendi çevresindekilere. Bunu duyan Faruk Ömer ( r.a) kılıcına davranır, öldürmek için izin ister, izin çıkmayınca kılıç yeniden yerinde girer.

Sonrasında söylediklerini inkâr eder münafık ve yemin de ederek inkârını destekler.

Efendimiz ( A.S.M.) mesele kapanmış gibi davranır. Nazarları başka yere çevirmek için yola çıkılmasını emreder, daha önceki yolculuklarının aksine molası az bir yolculuk başlatır. Neden?

Konuşmayla fitne çözülür mü, yoksa daha da mı yaygınlaşır?

Yol ve yorgunluk; konuşmaya mecal ve mekân yoktur; fitne uykuya yatırılır. Öyle ki Münafıkun suresi nazil olur bu esnada ve Medine’ye varıncaya kadar bu sureyi Müslümanlara okumaz Allah’ın Resulü (A.S.M.) Neden?

Bu incelik, dün olduğu gibi bugün ve kıyamete kadar gelecek bütün Müslümanları düşündürecek bir incelik değil midir?

Zihin ve kalp bu yolculuk hakkında ne kadar yol alsa fitne sular o kadar kurur, münafık vesveseleri tesir etmez, şeytani ateşler sirayet etmez, nefsi kalkışmalar kalkmadan imha edilir.

Fazla söz ne çözer? Fitneyi çözmüyorsa yola devam, nefis yoruluncaya, mecalsiz kalıncaya dek devam…