İnsan her gün umuda yelken açmalı,
Fırtınalara dayanmasını öğrenmeli,
Denizin en dibine batsa bile,
Tekrar yüzmesini bilmeli.

İnsan her gün âşkın alevi arasında pişmeli,
Kendisine isabet eden musibet karşısında âşkla sabretmeli.
Düşüp ayağını kanattığında da, ayrılıklar yaşadığında da,
Âşkla ağlayarak şükretmesini bilmeli.

İnsan her gün yeni bir hayatta doğum yaşamalı,
Geçmişin hüznünü yaşayarak, bugünde sevinç duymalı.
İnsan yaşadığı sıkıntılar arasında kaybolmamalı,
Âşkla edilen duaya ve bir âşığın duasına; yine âşkla âmin demeli.

İnsan her gün uzakları kendine yakın etmeli,
Sevdikleriyle aynı mekânı paylaşmalı, aynı havayı teneffüs edebilmeli.
İnsanoğlu ebedi âleme açılan kapılardan; yakın uzak demeden hep beraber adım atmalı,
Birlikteliğin kuvvet vereceğini bilmeli ve sevdikleriyle bir ruh olmalı.

İnsan her gün güneşin doğuşu gibi olmalı kendisi ve sevdikleri için,
Bilgisi, sevgisi, tecrübesi, fedakârlığıyla etrafına ışık saçmalı,
Sevdiklerinin gönüllerine de “Işık” olmalı;
Karanlıktan aydınlığa çıkararak muhabbetin bâki kalmasını bilmeli.