Ruhun vuslata erdiği zamanlardı.

Hayat çift ve bütün akıyordu oluklarda madde ve mana olarak.

Evde, mutfakta, tarlada, çocukları ve eşiyle hayatın yükünü üstlenmişti huzurla.

Diğer tarafta daha fazla ihtiyaç duyduğu ve kendini hissettiren bir hal üzereydi. Ruhuna ve kalbine yetmeyen şeyler vardı yeni dönemde. Bir arayış mı, dünya ötesi mi, uzlet mi, yeni bir iştiyak mı bilinmez. Ama bilinen bir şey vardı, hanesi handa olsa, hanedan olmak istemeyen ve huzuruna mavera arayan bir zahide hali belirmişti.

İrşat üzereydi

Dünya gerideydi.

Zaman akarken O akacak taraftaydı, menbaa doğru seyrediyordu.

Suyun mansabından, dünyanın makam ve mansıp akışından beriydi artık.

İç yüzü ayan olmasa da, kalbi ve ruhu dilinde bir beyan üzereydi.

Hal beyanı.

Eşine ve çocuklarına karşı görevleri ile çevresine karşı duyarlılığı, artık O'nu yeni bir duyarlı ve hassas mecraya götürüyordu.

Başbaşa kalmak istiyordu. Yalnızlaşmak ilacına hazırdı. Teskin olacaktı. Sükunet bulacaktı. Gökkubbe küçülüp başının üstünde büyükçe bir şemsiye gibi olacaktı, oracıkta sessizliğin sesine canlılar eşlik edecekti yakınlaştığı demlerde.

Huşu ile buluşacaktı, öyle de oldu, zahideydi böylece.

Hasiye'nin kubbesi, sığınağıydı Rabbine iltica ederken.

Her şey gerideydi, gidiyordu. Ve yalnızca, çevreden uzak, kalbi ile yakın bir ubudiyet içinde huzura, ilahi huzura aitti.

Bunu yaşıyordu Kubbe-i Hasiye'de. Hasiye'nin kubbesi, Hz. Meryem gibi O'nu da oruca tutmuştu.

Hz. Asiye gibi dua edercesine "Rabbine yakın cennette bir yer" istemenin mükafatı olacak ki, dünyası da müheyya idi şimdiden.

Rabbiyle başbaşa.

***

İsminde, kendini arayan bir anlam vardı. Ailesi dua yüklü bir isim nakşetmışti hayatına.

Hep has ve hususi halleri vardı. Özgündü ve özel dünyasında, hep öteye ait bir yolcu idi.

Hasiye ismi, hanım ve anne olmanın istisnalığında O'nu müstesna kılmıştı can besleyen bir şefkatle.

Hasiye olarak bilinse de esas adı Zemzem-i Hassa olan Zemzem Hatun, doğmadan annesine müjdelenen nurani hali vardı hep.

***

Kubbe, kabre hazırlık sığınağı oldu, cennet ömrüne bir başlangıç.

Kubbe-i Hasiye, Hasi bir kubbe olmuş hususiyetine. Hususi bir dünya cenneti. Cennete nevale olacak kulluk kubbesi.

İnziva'da hayatını ilahi rızaya adamış Hasiye hanım. Ailesinin duasını ve rızasını da alarak.

***

Kubbe, gök temsili ve konkav gibi korunaklı bir şefkat mimarisi inşa etmişti.

Yukarıya kalkan eller, duaya durup avuçlarla birbirini bütünleyici atmosferi var dua kubbesinin.

Doğu, din ve medeniyet bu hakikatle kulluk tahtında ve inziva tacında yakarışta bulunurken, diğerleri ve batı bundan habersizdi. Mitos ve logos üzerine inşa edilen batı, kubbesizdi. Ruhun huzur alanına çıkamamıştı. Yoğundu, kalabalıktı, yarıştaydı ve sükuneti bilmiyordu.

Hasiye hanım, figür, hayal, mitos ve logosun inşa edemediği kalp mimarisinin marifet sancağında bu dış/dünyevi akıldan ve yorumlardan azade enfusi idi.

Onun kadın şefkati kubbeyi, dua zemininde konveks gibi yukarı tutarken, kubbede anlam tamamlanıyordu yarım küreye.

Halktan hakka ve haktan halka bir semboldü Kubbe-i Hasiye.

Tezekkür ve tefekkürün yörüngesinde insanı göğe erdiren ruhaniliğin tevhid odağındaydı.

Has bir Hasiye, has bir lütfa mazhar olmuş, gökkubbe tevazu ile ona mekan olmuştu.

***

Tillo'da Şeyh İsmail Fakirullah Hazretlerinin torunu, dedesinin halifesi İbrahim Hakkı Hazretleri'nden ders alan Sultan Memduh Hazretleri'nin amca kızı ve eşi olmakla, hakikatın Zemzem suyuyla büyümüştü zaten.

Kubbe-i Hasiye, yaklaşık 50 yıl sonra metruk halinden çıkacak ve 1893'te Said Nursi Hazretlerini misafir edecekti.

Emirdağ'da zorunlu ikamette iken, kendisini ziyarete gelen Tillolu Said Özdemir ağabeye "70 yıldır Tillo'dan bir yardımcı bekliyordum" diyecekti.

Seyyidler silsilesi böylece Medreseyi ve tasavvufu Risale-i Nur'la günümüze yeni bir irşat modeli yapacaklardı.

Tillo'da medreselerinde hala bunu icra ediyorlar.