Engeller kalktı artık, Nur Güneşi parlıyor,
Küsûf tutan o gölge, ufuktan dağılıyor.
 
Mâni perdeler vardı, yıllarca diyemedik,
Adres belli iken, bildik; söyleyemedik.
 
Kendini zâhir etti; birçok emârelerle,
Ağbeyler mahzûn oldu, feryâd etti kederle.
 
Sadeleştirmek diye; tahribe başladılar,
Üstadımın Envarını, alçakça taşladılar.
 
Döndü geldi kendine, yer ile yek-sân oldu,
Herkes ne ekti ise, ektiklerini buldu.
 
Aziz Üstad gündemde, Devlet, O’nla barıştı,
O Devlete küsmedi; bir çare arayıştı.
 
Helâl etti hakkını; zindana koyanlara,
Aldırmadı ömrünce, o mevhûm beyanlara.
 
Padişaha söyledi, Doğuya Mektep lâzım,
Cehaleti kovarak, ilmi etmeli hâzım.
 
Kuruldu Cumhuriyet, onlara da söyledi,
Doğuda Üniversite, mutlak lâzımdır dedi.
 
Amma olmadı kısmet, bir sürü mâni çıktı,
Kitaplar yazıp Üstad, cehaletleri yıktı.
 
Okudu Âlim, cahil, hepsi müstefîd oldu,
Îmân Hakîkatleri, kalplerde yerin buldu.
Şimdi bütün dillere, tercümesi yapıldı,
Doğu, Batı kalmadı, her bir yana satıldı.
 
Kürsîlerde, Kışlalarda, şevk ile okunmakta,
O Nurlu mensûcâttan, hulleler dokunmakta.
 
Şimdi biz bahtiyarız, böyle güzel günler gördük,
Daha önce hapislerde, ilmek-ilmek çile ördük.
 
Hiçbir zaman yılmadık, dönmedik yolumuzdan,
Biz çok şeyler öğrendik; Yusuf Okulumuzdan.
 
Çıktık hep alın açık, eğilmeyen baş ile,
Biliriz ki bu yolda, çekiliyor çok çile.
 
Sabrın sonu selâmet, o da geldi çok şükür,
Ey Aziz Üstad sana; milyonlarca teşekkür.