Âlemlerin Rabbi, kâinatın da, insanın da, Kur’an’ın da aynı özden beslendiğini ve üçü arasında mutlak bir uyum olduğunu bize bildirmektedir. Kâinatı yaratan O’dur. Kâinat içinde insanı yaratan da O’dur. Kâinat içinde yarattığı insana kâinat içinde ne için ve nasıl yaşadığı takdirde kâinatın ve kendisinin varoluş gayesini gerçekleştireceğini Kur’an ile bildiren de O’dur.
 
Kur’an ülkesinde seyahat ederken, bir hak üçlüsü ile karşılaşır insan. Âlemlerin Rabbi, defaatle gökleri ve yeri hak ile yarattığını buyurur. İnsan da hak ile yaratılmıştır. Ve Kur’an hak ile indirilmiştir.

Kâinata, insana ve Kur’an’a dair bu ‘hak ile’ kaydı, insan için, Kur’an-insan-kâinat arasındaki denkliği ve uyumu fark etme davetiyesi niteliğindedir. Âlemlerin Rabbi, kâinatın da, insanın da, Kur’an’ın da aynı özden beslendiğini ve üçü arasında mutlak bir uyum olduğunu bize bildirmektedir. Kâinatı yaratan O’dur. Kâinat içinde insanı yaratan da O’dur. Kâinat içinde yarattığı insana kâinat içinde ne için ve nasıl yaşadığı takdirde kâinatın ve kendisinin varoluş gayesini gerçekleştireceğini Kur’an ile bildiren de O’dur.

Kâinat, insan ve Kur’an arasındaki bu denkliğe binaen, Kur’an, Hz. Peygamberi müşriklerin iddiaları karşısında defaatle teselli eder. Onlar istedikleri kadar zanlarının peşinde koşup dursunlar, kâinat Allah’ın varlığını da, birliğini de göstermekte; kendi üzerinde görünen tecellileri ile O’nun güzel isimlerini insana güzelce bildirmektedir. Bizatihî insan da, hem maddî yaratılışı, hem iç âlemleri ile O’nun varlığının ve birliğinin bir delilidir.
O yüzden, Kur’an ile gelen hak davete kulak tıkayan veya hatta dil uzatan münkirlere karşı, âlemlerin Rabbi, kâinatın ve insanın bu hakka olan şahitliklerine işaret ederek Peygamberini teselli etmektedir: “Sen yüzünü hanîf olarak dine çevir. Allah’ın insanları yaratmış olduğu fıtrata; ki onda bir değişiklik bulamazsın.” (Rûm, 30:30)
 
Hak karşısındaki şeytan

Kâinatın ve insanın Kur’an ile bildirilen hakikati nasıl doğruladığı, yine Kur’an’ın bildirdiği üzere, İblis’in ve onun yolunda gidenlerin yaptıklarına bakılarak da anlaşılır. Ayetlerin bildirdiği üzere, İblis’in en büyük çabası, hak ile yaratılmış kâinatta hak ile yaratılmış insanın hak üzere inen Kur’an’la yaşamasının önüne geçmek için, gerçekleri saptırmaktır. Hakkı bâtıl, bâtılı hak gibi gösterme çabasındadır İblis. Açıkça, “Onları saptırmak için her halde Senin doğru yoluna oturacağım. Sonra onlara önlerinden, arkalarından, sağlarından ve sollarından sokulacağım. Sen de çoğunu şükredici bulmayacaksın” demektedir (A’raf, 7: 16-17).

Ama daha bu sözünde, aczini itiraf eder haldedir İblis. Ancak ‘saptırabildiği’ takdirde insanları ‘şükredici halde bulmayacağını’ iflah olmaz bir inatla âlemler Rabbine söylerken, insanın özü itibarıyla sağlam, fıtratıyla şükre meyyal ve müstaid olduğunu da zımnen itiraf etmektedir. İblis, bu gerçeği, zımnen değil, açıkça da itiraf etmektedir. Başka surelerin yanında, Hicr suresinde de bildirildiği üzere, “Ey Rabbim! Beni azdırmana karşılık, yemin ederim ki, kesinlikle ben yeryüzünde onlar için tezyinat yapacağım ve hepsini azdıracağım!” diyen İblis, kendi diliyle bir istisna kaydı da düşmektedir: “Ancak içlerinden ihlasa erdirilen kulların hariç!” (Hicr, 15:39-40). Buna cevaben, “Gerçekten senin, Benim o kullarım üzerinde hiçbir gücün yoktur; ancak, azgınlardan sana uyanlar müstesna!” diye buyurur Rabbü’l-âlemîn.

‘İhlas,’ katıksızlık hali, sâfiyet ve arınmışlık ifadesidir. Demek ki, özünü koruyan, fıtratını bozmayan her insan, el’an imanla tanışmamış olduğu durumda bile, ‘potansiyel’ bir mü’min adayıdır. Onu özünde varolan hakikatle tanıştırmak zor değildir. Nitekim, en başta Kureyş’in içinde, gözlerine şirk perdesi düşürülmüş olsa bile özleri hâlâ sağlam kalmış nice insan, ama Hz. Ömer gibi bir günde, ama Halid b. Velid gibi onyedi yıl içinde hakkı görüp ona hakkıyla teslim olabilmiştir. Fıtratını bozmamış bir insana karşı, bir süre çelmelese ve sendeletse bile, sonuçta İblis’in yapabileceği pek bir şey yoktur.
 
Fıtratı bozmak

O halde, âlemler Rabbinin karşısında “Hata ettim, affet” demek yerine “Ben haklıydım” gururuna saplanan, isyanını haklılaştırma gibi kör bir inada sarılan ve ancak Âdem’in bütün evlatlarını düşürebildiği takdirde kendi haklılığını ispatlayabilir durumda olan İblis, stratejisini fıtratı bozmak üzerine kuracaktır. Çünkü fıtrat, ancak hak ile sükûn bulur ve ancak hakkın teslimi ile teskin olur. İblis’in ise, bâtılını hak gibi gösterebilmesi için hakkı gizlemesi veya bâtıl gibi göstermesi gerekir. Dolayısıyla hakkı hak, bâtılı bâtıl olarak gösteren fıtrat, İblis’in düşmanıdır.

Nitekim, “Ve mutlaka onları saptıracağım ve her durumda onları düşürüp, olmayacak kuruntularla aldatacağım” diye yemin eden İblis, doğrudan fıtratı hedef alan stratejisini şöyle dile getirmektedir: “Mutlaka onlara emredeceğim de hayvanların kulaklarını yaracaklar ve yine mutlaka onlara emredeceğim de Allah’ın yarattığını değiştirecekler” (Nisa, 4:119).

Bu yemininden anlaşıldığı üzere, İblis, hem hak üzere yaratılan mahlukat ile hem de hak üzere yaratılan insanın fıtratı ile barışık değildir. Bilakis, fıtrata müdahaleyi, onu bozmayı, onu olduğu kemal halinden çıkarıp noksanlaştırmayı üstüne vazife bilmektedir. Çünkü olduğu haliyle, ne kâinat üzerinde hiçbir mahlûkun üzerinden ehadiyet mührünü söküp atabilir, ne de Allah’ın onu yaratmış olduğu fıtrat üzere kaldığı halde insanı kalıcı surette aldatabilir. Yaratılışa müdahale etmeli, ‘kulakları yarmalı’dır ki, oradan önce şirke, sonra küfre bir yol bulabilsin. Allah’ın yarattığını değiştirmelidir ki, fıtraten mükerrem olup hakkı arayan, nitekim ‘kalbi ancak Allah’ı anmakla mutmain olan’ insanı hak yoldan çekip alabilsin.

İblis’in, elbette farkında olalım diye Kur’an haber verdiği bu yemini adesesinden hadisata bakınca, genetiği değiştirilmiş gıdalardan görüntünün iktidarına ve dolayısıyla estetiğe yönelik ihtimama; eşcinselliği teşvike adanmış küresel ittifaklardan bâtılı hak gösterme yolundaki çabalara, nice olay ve nice olgu bambaşka bir anlam kazanıyor.

Elbette, panzehiri de:
“Sen, yüzünü hanîf olarak dine yönelt. Allah’ın insanları yaratmış olduğu fıtrata; ki onda bir değişiklik göremezsin. İşte dosdoğru din, budur.” (Rûm, 30:30) (Moral Dünyası)