Kur'an-ı Kerim, بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ ifadesiyle kendisinin apaçık bir Arapçayla indirildiğini bildirir. (Şuara, 195) Ancak bu bazılarının zannettiği gibi “onun tefsire ihtiyacı yok” anlamına gelmez. Vahyin ilk muhatabı ve mübelliği olan Hz. Peygamber (asm), aynı zamanda onun mübeyyinidir, yani açıklayıcısıdır. (Bkz. Maide, 67 ve Nahl, 44)

Sadece meâlle Kur'anı anlamak neredeyse imkânsızdır. Kur'an, meâlle anlaşılmaz, ama meâlsiz de anlaşılmaz. Kur’anın meâli denizin maviliğine, tefsiri ise o denizin derinliğine benzer. Meâl ile Kur'anın manalarına ana hatlarıyla muhatap olabiliriz, ama ondaki mana derinliğine muhatap olmamız Tefsir ile mümkündür.

Bazıları “Kur'anın tefsire ihtiyacı yok” derler. Ama bu kimselerin ayetler hakkında uzun uzun açıklamalar yapmaları tam bir tenakuzdur, kendileriyle çelişmektir. Hâlbuki herhangi bir edebî metin, açıklanırsa daha iyi anlaşılır. Mesela Yunus Emrenin “Beni bende demen, ben bende değilim. Bir ben vardır bende, benden içeru” sözü; keza Erzurumlu İbrahim Hakkının “Mevlâ görelim neyler, neylerse güzel eyler” sözü sadelik ve açıklık içinde derin manalar da taşıdığından, işin uzmanı olan edebiyatçılar tarafından açıklanmış ve bu açıklamalardan istifade edilmiştir.

Kâinat, önümüzde açılmış kitap gibidir. Mesela, Arşimet, suyun kaldırma kuvvetini bulmadan önce, su yine kaldırıyordu. Newton, çekim kanununu bulmadan önce bu kanun yine vardı. Arşimet ve Newton gibiler başkalarının görmediklerini gördüler, farketmediklerini farkettiler, bu kanunları buldular.

Benzeri bir şekilde Kur’an’da bulunan sırları herkes kolayca göremez. Ehil olan âlimler, araştırmaları neticesinde başkalarının göremediklerini görürler, bulamadıklarını bulurlar.

Öte yandan Kur’an’da yer alan arş, kürsi, Kab-ı Kavseyn, melekût, sidretu’l- münteha gibi kavramlar açıklandığında bile anlaşılması zor kavramlardır.

Sorularla İslamiyet