Kim, kime Kurban, nerde ve ne zaman,
Yüce yerden, Büyük Ferman, Kurban, İnsan.

İsmail Kurban, İbrahim’e Ferman,
Dayanır mı buna Can, Canlar Kurban.

Fidye Kurban; ihsan olur, o zaman,
Sınanan İman, Uyulan Ferman.

Rabbin için Namaz kıl ve Kurban kes,
Kevser Havuzunda, son bulsun nefes.

Ebterlerin şenaati, Şanına halel vermesin,
Gudubet soylular, Cennetine girmesin.

Babamız İbrahim’in, Sünneti Kurban,
Ona inkıyat ile, yücelir insan.

Ulû’l-Azm Peygamberi Halilu’r-Rahman,
İmtihana musâb olur her zaman.

Hacer’ini bırak da git kumlara,
Allah kâfi deyiver sen onlara.

Sonra İmar et, Kâbe’yi İsmail’le,
Davet eyle İnsanları; Kâbe’ye.

“Min Külli Feccin Amîk, ” buyurur,
Sen söyle, O; Bütün halka duyurur.

Sonra da kır putları, yeksan et,
Bir taneyi bırak, onlara ibret.

Bir’e inanmış, Bir’e eğmiş başını,
Millet-i İbrahim, eylemiş yoldaşını.

Atası İbrahim’in dinine uymuş Resûl, (A.s.v)
Sonra, İslâm üzre, eylemiş usûl.

Devam eder bu Sünnet, İbrahim’den beri,
Kendine farz eylemiş; O Allah’ın Serveri.

Kurban, bir sahavettir, yardımdır,
Şefkât ve Merhametle Dostlara sarılmaktır.

Akıt kini içinden, o Kurbanın kanıyla,
Sarıl artık sımsıkı, Ülkenin insanıyla.

Kıymet bil, Ülkeni sev, Kurban eyle canını,
Kutlayalım birlikte; Ülkemin Bayramını…