Doğruluk, her ferdin lazımıdır.

Allah’ın rızasını gaye yaparak, bu esas üzerinde olan mü’minin sıfatıdır, hakikat deryasının dalgıcıdır.

Doğruluğumuz kadar hakikatın yolcularıyız.

Risale-i Nur, okutarak çalışmayı kazandıran bir eser olması ile talebelerine ve müştak olanlara doğru istifade etmeyi hedeflendirerek hakikatte birleştiriyor.

Evet bunu açık bir şekilde Lahikalarda görmekteyiz.

Kitaplar, muhatablarını belirleyen özelliktedir.

Bir eser, seçtikleriyle değerlendirilir.

Seçilen muhatablar, o eserin doğruluğunu isbat etmesi kaidesine bakarak; Risale-i Nur’un esas muhataplarını, Lahikalardan görüp doğruluğuna şahit olmaktayız.

Hulusi, Hüsrev, Hafız Ali, Sabri, Re’fet… vs. abiler lahikalardaki mektuplarını okuduğumda Risale-i Nur’u yaşayan mümtaz karakterlerin çizmiş oldukları krokileri seyre dalıyorum.

Misal; Sabri abi bir mektubunda şöyle bir kroki çizer; “Nur deryasından nûş etmek isteyen bir kimse, Birinci ve Yirmibirinci ve Yirmiikinci Sözleri alsa, diğerlerine eli yetişmezse dahi maraz-ı kalbîyi def'u ref'e, ruhu tenviru tesrire kâfi bulunduğu meşhud ve müsellemdir.” (Barla Lâhikası)

Bu nasıl muazzam bir haritadır.

Vesvese marazın varsa şu Risaleleri birlikte oku diye bir doğru çizerek hakikate ulaştırıyor.

Lahikaların, doktorun hastalık teşhisi ve buna binaen doğru tedavi seçeneklerini gösteren bir hastane gibi teşkilat kurması mükemmel bir eserle tanıştığımızın hakikatıdır.

Her bir mektub birbirine teavünü, tecavübü, tesanüdü gösterir ki bu eserin Üstadı öyle bir Zata bağlanmış ki hakikati her vakit ihtiyacı olanlara gösterir.

Herşeyin Hâlıkı, Ma’budu, Mün’imi ve Kadîri Mutlakın inayeti ile yazdırılan bu hakikatler, sahabelerin yaşadığı doğruluğun neticesi olan fedakarlığı derecelere göre aşılayarak hakka teslimiyeti saglar.

Okundukça, tekrar tekrar okunma isteği üzerinde ittifak edilmesi şüpheleri ortadan kaldıran bir doğruluk oluşturur.

Evet Nurların okunması bu asırda herkese lazımdır.

Çünkü bu asırda birçoklar çizmiş olduğu doğrularının kralıdır. Kral daima şöhreti isteyip bunun karşılığını bulamaması ile ümitsizliğe düşer.

Bu ümidi yeşertecek ancak külli aklın doğruluklarıdır.

Misal; Barla Lahikasında Zekâi abinin bir mektubunda Mu’terizlerin felsefesini sükut ettirmek için Mi’rac kitabını okunmasını söylemesi tesadüfi değildir. Aynen tevafuktur.

O vakit Risale-i Nur külli bir akıl ile okutturup meşgul olanlara kendi sırrını derecei fehimlerine göre açıyor, okutturuyor, zevklendirip mütehassıslaştırıyor.

Adeta manevi bir doktor, bir mühendis, bir kimyacı, bir fizikçi… iyilikleri ve doğrulukları gösteren Nurların memurları oluyor.

Nurlarla meşgul olan Hulusi abinin mektubunda: “Bu niyetim sebebiyle Nurlarla meşgul olmak saadetine mazhar olduğum dakikalarında, hilaf-ı me'mul bazı sözler kendiliğinden kalbime ve kalemime gelmektedir ki, bu marifet benim değil elbet muhakkak ve mutlak Hazret-i Kur'an'dan lemaan eden Nurlara aittir. Öyle ise asıl üstad Kur'an'dır. Üstad-ı muhteremimiz elyak ve elhak muarrifi, mübelliği ve müderrisidir.” (Barla Lâhikası)

Hulusi abi bu mektubunda bize bir başlık ortaya koyuyor: Niyet.

Bu da bir yoldur.

Hüsrev abi bir mektubunda ise şöyle bir harita çizer; ”Bugün Sözler'inizden değil hepsini, bir tanesini alan insaf ile okursa, hakkı teslime ve münkir ise gittiği yolu terke, fâsık ise tevbeye mecbur olacağına kat'iyyen ümidvârım.“ (Barla Lâhikası)

İnsaf ile okumak, niyetinin müsbet olmasını kazandırır. Bu şekilde birbirine cevab veren,  alakadar olan mektuplara baktığımızda, lahikalar okuma tekniklerini izah edıyor.

“Nasıl okunmalı” diye suale dahi cevap veren Re’fet abi; ”bir defa okumak kafi değil. Hepsi yanında bulunup daima okumalıdır” diyor.

Daimlik kazandırmalı, insaf için… diye telkin ettirir benim alemime.