Pen­ce­re­nin ya­nı­na otur­muş, de­rin dü­şün­ce­le­re dal­mış­tı. Bah­çe­de­ki in­cir ağa­cı dik­ka­ti­ni çek­ti. Uzun uzun bak­tı. Ağa­cın ace­le­si var gi­biy­di. Yap­rak açı­yor, çi­çe­ğe du­ru­yor­du. Ar­dın­dan lo­kum gi­bi ye­miş­ler...

Son­ra, in­ci­rin ha­yat ma­ce­ra­sı­nı, in­san mi­de­sin­de son bu­lu­şu­nu dü­şün­dü. Bu mey­ve­le­rin mi­de­sin­de­ki ölü­mü­nü, vü­cut bi­na­sın­da­ki hi­kâ­ye­si­ni ha­tır­la­dı.

Gö­zü­nü yu­ka­rı çe­vir­di. Gü­ne­şin yol­cu­lu­ğu­nu ha­ya­lin­de can­lan­dır­dı. Aca­ba ne­re­ye gi­di­yor­du bu gök gü­ze­li?

Bah­çe­si­ne ha­yat ge­ti­ren su­yun akı­şı­na bak­tı. San­ki onun da ace­le­si var gi­biy­di. “Ba­şı­nı taş­tan ta­şa vu­rup ge­zen” su­yun se­ya­ha­ti ne­re­yey­di aca­ba? Eli­ne dü­şen bir iki dam­la, yi­ne gö­zü­nü yu­ka­rı çe­vir­me­si­ne se­bep ol­du. Dağ­lar gi­bi bu­lut yı­ğın­la­rı hız­la yol alı­yor­du. Aca­ba ne­re­ye ki yol­cu­luk­la­rı?

Işı­ğın sev­da­lı­la­rı olan per­va­ne­ler, ni­çin yan­ma­ya, ölü­me ko­şar­lar?

Hz. Ham­za, Uhud’ta ne­den ölü­mün üs­tü­ne yü­rü­müş­tü?

Şu arı, ni­çin hız­la uçu­yor, yok­sa me­sa­isi­ne geç kal­ma­nın te­la­şı­na mı ka­pıl­mış?

Bu ka­rın­ca­nın da bir ace­le­si var gi­bi... Yü­kü de pek ağır. Hiç yo­rul­maz mı?

Rüz­gâr, ba­zen mel­tem olup ba­şı­mı­zı ta­rar. Za­man za­man da fır­tı­na olup der­ya­la­rı çal­ka­lar. Dev ağaç­la­rı kö­kün­den sö­küp, sa­man çöp­le­ri gi­bi ha­va­da uçu­rur...

Ne­den?

Şim­şek­ler ni­çin ça­kar? Ne­den gür­ler gök?

Şu ma­hal­le­miz­de­ki kü­çük ço­cuk han­gi dün­ya­ya göç et­ti?

Bü­tün bun­la­rı dü­şün­dü dü­şün­dü... Ar­dın­dan bir ip yu­ma­ğı gi­bi çö­zül­dü bey­ni. So­ru­la­rın ce­va­bı­nı bir bir bul­du. Ha­fif­le­di, kuş gi­biy­di.

İn­ci­r, in­san vü­cu­dun­da hüc­re ola­bil­mek için te­la­şlı.

Gü­neş yol alı­yor hız­la. Kim bi­lir bel­ki de Ce­hen­nem ate­şi­ni tu­tuş­tur­ma­ya ko­şu­yor...

De­re­le­rin çay­la­ra, çay­la­rın ır­mak­la­ra, ne­hir­le­rin der­ya­la­ra ak­ma­sı... Üm­me­ti­nin gü­nah­la­rı yü­zün­den ci­ğe­ri ya­nan Ne­bi’nin (asm) im­da­dı­na mı?

Şu bu­lut, dağ­la­rı, şer­ha şer­ha çat­la­mış top­rak­la­rı su­ya kan­dır­mak için ko­şu­yor. Bir mer­ha­met sa­hi­bi­nin em­ri­ni hay­kır­mak için gök gür­lü­yor, şim­şek ça­kı­yor...

Arı, şu dün­ya sa­ra­yı­nın mi­sa­fir­le­ri­nin ağız­la­rı­nı tat­lan­dır­mak için ka­nat çır­pı­yor.

Hava, O’nun em­ri­ni ye­ri­ne ge­tir­mek için âde­ta ye­rin­de du­ra­mı­yor.

Yu­suf Ne­bi, bu çağ­rı­ya da­ya­na­ma­mış ve bü­tün dün­ya gü­zel­lik­le­ri­ni eli­nin ter­siy­le it­miş; ölümünü istemişti.

Evet... Evet... Bü­tün yol­cu­la­rı, gül­ler di­ya­rı­na da­vet eden bir Rab­bi­miz var...

El­ham­dü­lil­lah... El­ham­dü­lil­lah...