Nurun şehidleri

Anılıyor maznunlar, zalimler unutuldu!
Anılıyor mahkûmlar, hâkimler unutuldu!

Anılıyor ölüler, diriler unutuldu!
Anılıyor şehitler, şahitler unutuldu!

Mevlidler okunuyor, ruhlara ithaf ile;
Nerede medfûn zalim; sor bakalım kim bile.

Maznûn’lara yıllarca, işkenceler ettiniz,
Kabrinizde azapta, kıvranıyor hepiniz.

Hıfzetti Hafız Ali, Kur’ân’ın her cüz’ünü,
Yayıldı tüm dünyaya, fedakârlıkta ünü.

Vesileye ifnâ’ etmiş, bakıye-i hayatını,
Denizli toprağına, defnetmiş memâtını.

Risaleler yazdılar ta! Sabahlara dek,
Biliyordu açacak, ülkede nurlu çiçek.

Kardeşlerin meziyeti, müftehir eder O’nu,
İhlâs duygularıyla, izhar eder hep bunu.

Üstadı da şahittir, kalbine bakıp gördü,
Bu âlî yüce hissi, şükre vesile bildi.

“Nur Fabrikası Sahibi” diyordu Üstad O’na,
Teksîr olan Nurların, intişarı uğruna.

Îmân Müellifini, zehre mahkûm ettiler,
Doktoru, Jandarması, bırakıp da gittiler.

Amma bir Fedakâr var, ismi de; Hafız Ali,
Yapılacak bir şey var, âşikâr ve besbelli.

Fedakârlık lâzımdır, durmağa hiç vakit yok,
Kuvvetli dua lâzım, vaziyet acildir çok.

Ben dua edeceğim, siz de âmîn söyleyin,
Üstada şifa için, ihlâs ile dileyin.

“Üstadımız yaşasın, hayatımı O’na ver,
Ben vefat edeyim de, O’nu bağışlayıver.”

Bu duaya cümlesi, âmîn! Dedi bilmeden,
Fedâ kıldı canını; hiç tereddüt etmeden.

Üstad iyileşirken, fenalaştı fânî kul,
Zehirlenme teşhisine, şaşa kaldı her bir kul.

Hırz-ı cân etme vakti, fedakâr kullar gerek,
Nasıl kabûl oluyor, ihlâslıysa bir dilek.

Bir başka şehid-i şairi var Denizli’nin,
Şeyhliği talebeliğe fedâ eden nazenin.

Risale-i Nur’lar ile irşâd eder müridanı,
Tarikat zamanı değil, muhkem edin îmânı.

“Nurun has şakirdi” “Denizli’nin bir Hüsrev’i,”
Bu sıfatları kazanmış, Kahraman Hasan Feyzi.

İki yıllık beraberlik, ebedî bir ayrılık,
Hicranname manzumesi, firaklı bir hıçkırık.

“Dahi nezrim bu ki; canım sana kurban olacak,”
Dedi ve nezrini verdi, kabûl etti, Rabbim ancak.

Denizli’de medfûndur, Nur’un Aziz şehitleri,
Her bir Nur Talebesi Onların şahitleri.