Hangi sinede sükûn bulayım

Hangi duanın arasına saklanayım

Hangi sevginin arasına karışayım

Karma karışık olmuş dünyam, hangi ölüme karışayım…

Yaşamı anlamlı kılan en güzel duygudur ölüm. İnsanı halden hale değiştiren, değiştirdikçe şekillendiren ve kıvam bulduran bir duygudur.

Ne zaman geleceği belli olmayan ama geleceğini ve özlemi sona erdireceğini bildiğimiz ihsandır ölüm.

Hayat, ölümle varoluştur ve varoluşla yaşamaktır. 

Hayat, ölümle can bulmak ve canlı kalmaktır.

Ölüm, gayemizi anlamlandırmak, anlamlı bir yaşam içinde dosdoğru olmaktır.  Eğrildiğimiz zamanda, ölümle doğrulmak;  doğrulduğumuz zamanlarda da tevazuuyla eğilmektir. Eğilerek alnımızı secdeye götürmek ve tekrar tekrar canlanmaktır.

Ölüm, kendimizi bilmektir. Ben’i unutup, Halık’ı görebilmektir. Faniliği bilip, bekayı arzulamaktır.  Bekâya gönül açarak, uçsuz bucaksız cennete talip olmaktır.

Ölüm, aşktır. Ölüm, muhabbettir. Ölüm, vuslattır.

Adını dahi duyduğumuzda tüylerimizin ürperdiği bir kelime gibi geliyor bizlere: Ölüm. Oysaki perdeyi aralığımızda bizi karşılayacak olan birisini hep unutuyoruz veya bizlere unutturuluyor. Her şeyin aslını bırakarak yaşadığımız âlemde, ölümle her şeyin asıllarına ulaşıyoruz.

Geçici birkaç dakika zevk uğruna müptela olduğumuz yaşam bize hiçbir şey vermezken; birkaç dakika sabır edemeyerek ebedi âlemi kaybetmeye rıza gösteriyoruz.

Yollarımız nurluyken, çamura bulaştırıyoruz gönlümüzü. Ölüm anımızı karartıyoruz. Yaşam pınarının ortasına atıyoruz kendimizi ve dalgalı sular arasında boğuluyoruz.

Ölüm, soğuk bedenin üzerindeki sıcak ifadelerdir. Dur durak bilmeyen canlılar için, bir duraktır.

Kaybettiğimiz değerlerimizi görmemiz için bir ışıktır.

Ölüm, durup silkelenmek için konuşur bizimle; bize, bizi anlatır.

Yokluğun içindeki varlığı ve varlıktan sonraki yok olmayışın yollarını gösterir.

Ölüm, sevdadır. Âşık olduğumuz şeylerden bir bir ayrılırken ve ölümü hatırlamazken; ölüm bize, bizi her daim hatırladığını ve gerçek sevda olduğunu hatırlatır.

Ölüm, nefes almaktır. Bitmek tükenmek bilmeyen sorunların arasından gayri ihtiyari ayrılırken; “oh” diyebilmektedir.

Ölüm, ölürken dirilmek ve karanlıklar içindeyken nura ulaşmaktır. Ve ölüm, uzun uzun menzilleri kısaltmaktır.

Ölüm, dar geçitler arasından bâki cennete varmaktır.

Sırtımıza yüklediğimiz dünyayı, kabir kapısında bırakarak; gönül bahçemizde topladığımız niyet çiçeklerimizi Rabbimize sunmak için yola çıkmaktır.

Ölüm, geniş olan helâl daireyi bırakarak kirlendikten sonra temizlenmemiz gerektiğini uyaran bir hakikattir. Sonra tekrar kirlendiğimizde ve temizlenmeye vakit bulamadan sessizce, usulca: “hadi gidiyoruz! Sana ayrılan süre bitti!” diyendir ölüm.

Ağlayarak geldiğimiz dünyaya ve ağladığımız dünyada; Rabbi görmek arzusuyla gitmeye vesiledir ölüm.

“Ehl-i îman için ölüm, vazife-i hayat külfetinden bir terhistir; hem dünya meydanındaki imtihanda, talim ve talimat olan ubûdiyetten bir paydostur; hem öteki âleme gitmiş yüzde doksandokuz ahbab ve akrabasına kavuşmak için bir vesiledir; hem hakikî vatanına ve ebedî makam-ı saadetine girmeye bir vasıtadır; hem zindan-ı dünyadan bostan-ı cinana bir davettir; hem Hâlık-ı Rahîminin fazlından, kendi hizmetine mukabil ahz-ı ücret etmeye bir nöbettir.” Risale-i Nur-25. Lem’a

Çıktığım gurbette, ölümü sevgili eyledim kendime,

Gurbetin gurbetini yaşarken gönlümde, ölümü sevgili eyledim kendime,

Kanadım kırık uçmaya çalışırken, ölümü sevgili eyledim kendime,

Kendi kendime yetemezken, ölümle yettim kendime.

“Ya Rabbi! Senin göstermenle gördüm ki, her şey gelip geçiyor. Her şeyden geçerken hep Sana doğru geliyoruz.

Ya Rabbi! Sunduğun hayatta, Seni unutarak yaşadığımız her an için, Sen hatırımızda olduğun halde nefsimize talip olduğumuz her an için bizi affet. Senden başka gideceğimiz bir yer yok Ya Rab.”

Öleyim desek, ölüm Sana çıkar,

Sana çıkmayan yollar bize haram.

Sensiz ne yaşamın tadı var, ne ölümün…

Hayat bir yolculuk, ben yolun sonundayım;

Merhaba ölüm, ben geldim…