Bir peygamberin memur olmasının caiz olup olmadığı konusunda ilmen tatmin edici bir bilgiye rastlayamadık.

Bununla beraber, Hz. Yusuf’un vezirliği konusunda bir kaç noktaya işaret etmekte fayda mülahaza ediyoruz:

a) Bazı rivayetlere göre, O günkü Mısır kralı iman etmiştir. Bu durumda, görünürde Mısır kralı âmir durumda olsa bile, gerçekte iman ettiği Hz. Yusuf’a kayıtsız şartsız bağlanmış olduğundan, onun emrinden çıkması düşünülemez.

b) Hz. Yusuf’un hayatı tamamen manevi irtibatlıdır. Daha çocuk denecek yaştayken atıldığı kuyuda kendisine vahiy edilmesi (Yusuf:15) bu ilahi irtibatı göstermektedir.

Buna göre Hz. Yusuf’un vezirliği kabul etmesi de bu manevi hattan aldığı emirle olmuştur. Bu ise, bir peygamberin beşeri kimliğiyle, adalet ve bilgiye ihtiyaç duyulan yerde, uygun şartlarda, Allah’a emir be yasaklarına aykırı olmayan işlerde bir göreve talip olmasının caiz olduğunu göstermektedir.

c) “Ehven-i şerri ihtiyar etme” (zorunlu hallerde iki/veya bir kaç kötüden zararı en az olanı tercih etme) prensibi evrensel bir hakikatin ifadesidir.

Hz. Yusuf, o günkü Mısır’da yedi yıl sonra büyük bir kıtlığın olacağını kesin olarak biliyordu. O kıtlık dönemini en hafif bir şekilde atlamak için bu yedi yılı iyi değerlendirmek gerekiyordu. Bu işi evirip çevirmek için, bilgi, beceri, adalet ve güven ortamının sağlanması büyük önem arz ediyordu.

İşte Hz. Yusuf, bir peygamber olarak insanlara bu dar zamanlarında faydalı olmak adına -görünürde- bir memuriyeti kabul etmek ile, insanların zarara uğramalarına göz yumak arasında kalmıştır ve tercihini “insanlara faydalı olmak” yönünde kullanmıştır.

Selam ve dua ile...
Sorularla İslamiyet