Cüneyt Gökçe'nin yazısı:
 
Hicri takvime göre; yıl: 1400, Ramazan-ı Şerif’in 19’uncu günü…
Miladi takvime göre; yıl 1980, Temmuz ayının 31’inci günü…
Yer: Ankara’nın eski otogarı…
Yaşı müsait olanlar için bu günlerin ne demek olduğunu izah etmeye hacet yok. Sonraki kuşaklar da o talihsiz tarihleri, yakın tarih sayfalarından çok güzel etüt etmişlerdir, diye düşünüyorum.

Evet, o günler; anarşinin kol gezdiği ve bütün “canlılığıyla” gündemdeki yerini koruduğu günlerdi. İhtilalin olgunlaşmasını bekleyen devletlûlarımız, henüz idareye el koymamışlardı. Akşamları “kötü maksatlı kimseler”   ile susamışlara iman hizmeti götüren “nur talebeleri” dışında sokakta hiçbir ferde rastlamak mümkün değildi. İnsan hayatı o kadar ucuzlamıştı ki, öldürülenlerin hesabını tutmak neredeyse imkânsız hale gelmişti.

Her neyse… O günlerin acı anılarını bir tarafa bırakarak biz Ankara’nın eski otogarına dönelim.
Efendim, âcizane âdetimden idi ki: Ankara’dan İstanbul’a; ya da O zamanki Topkapı garajından Trakya tarafına gitmek istediğimde bilet kesme yoluna gitmeden her iki otogarın da çıkışında bekler, ilk çıkan otobüsle yolculuk yapmayı tercih ederdim. Böylece, hem zaman kazanır, hem de pratik bir yolculuk yapma şansını yakalardım.

İşte, yine Ankara’dan İstanbul’a doğru yapmayı düşündüğüm böyle yolculuk için Ankara eski oto garında beklemekteyken birden karşımda Mustafa Sungur ağabeyi gördüm. Beni görür-görmez:
–Keçeli, ne yapıyorsun burada, dedi. Ben de:
–Ağabey, İstanbul’a gideceğim inşallah, dedim. Bu kez:
–Ben de İstanbul’a gidiyorum, beraber yolculuk yapalım; yalnız bize “radyosuz-teypsiz” bir araba bul! dedi. Ben de, gayr-i ihtiyari ve tam teslimiyet içerisinde:
–Baş üstüne ağabey, hemen! Siz, burada bekleyin; bakıyorum,  karşılığını verdim ve her zamanki gibi otogar çıkışına doğru yöneldim.

Kontaş firmasına ait Man marka, dışı komple gri ve siyah kuşaklı bir otobüs çıkış yapmaya çalışıyordu. Ben hemen işaret ederek boş yerlerinin olup olmadığı sordum. Kaptan “iki kişilik” yerlerinin olduğunu söyleyince; ben de:
–Kaptanım, affedersiniz, radyonuz-teybiniz var mı? diyerek, üzerimdeki vecibeyi yerine getirmeye çalıştım. Kaptanın kendince hayıflanarak– mahcup bir edayla verdiği cevap şu oldu:
–Kusura bakmayın, delikanlı; radyomuz çekmiyor, teybimiz de arızalı!

Bunun üzerine ben, hemen:
–Hayır, sevgili kaptanım! Kusurluk bir durum yok; tam aksine ben sizi arıyorum, karşılığını verdim ve azıcık beklemesini rica edip biraz geride bekleyen Sungur ağabeyimizi çantasıyla birlikte almaya gittim ve:
–Ağabey, tamam! Tam istediğiniz otobüsü buldum, dedim.
Gerçekten Sungur ağabeyimin o zamanki sevinci görülmeye değerdi.

Otobüse bindiğimizde farklı ikili koltuklarda oturan ve her birisinin yanında birer boş koltuk bulunan iki vatandaşımız da ayağa kalkarak istediğimiz yere beraber oturma imkânı sağlayabileceklerini açıkça ifade ettiler. Sungur ağabeyimizin uygun gördüğü ikiliye beraber oturduk.

Kuşkusuz, bütün bu yaşananlar birer güzel tevafuk, ihsan-ı İlahi ve ikram-ı Rabbani idi.
Seyahatimiz boyunca evrad-zikir ve okumayla meşgul olan ağabeyimizin yanında bulunan orijinal ve Hz. Üstadın kalemiyle tashih edilmiş ya da O’nun mübarek kalemiyle dua eklenmiş çok güzel Risale nüshalarını görüp koklama ve doyasıya seyretme imkânı bulduk. Çokça güzel hatıralar dinledik.

O seyahatin güzel bir hatırası olarak da abd-i acize bir Arabi Mesnevi-i Nuriye hediye eden Sungur ağabey, kitabın iç kapağına da kendi el yazısıyla layık olmadığımız şu ibareyi yazdı:
“Muhterem kardeşimiz Cüneyd’e
Hediyesi okumak ve okutmaktır
Cenab-ı Hak bu eserin feyzine ve
Hakaikina mazhariyet ihsan buyursun
Cümlemizi amin. Bi hurmeti seyyidil-
Mürselin. Aciz
M.Sungur
1980
Fi tariki İstanbul”

(31.7.1980–19 Ramazan 1400)

Efendim, o günden beri çok tatlı bir hatıra olarak sakladığım ve saklamaya –inşaallah– devam edeceğim bu çok değerli hediyeyi –haza min fadli Rabbi– pek çok kere okumak ve değerli öğrencilerimle müzakere etmek nasip oldu.
Dua ve muhabbet ile efendim…

[email protected]