Değerli akademisyenlerimiz ve yazarlarımız var. Sosyal ve psikolojik durumlardan Risale-i Nur hakikatlerine gitmek ve referans eseri olarak ona göndermede bulunma yoluyla hareket etmek en doğru metottur derim. Canlı ve karşısındakine heyecan veren ama itidali elden bırakmayan bir üslupla olmalıdır. Kim derseniz mesela aklıma gelen ilk isimleri sayayım: Taha Akyol, Nevzat Tarhan, Ahmet Akgündüz, Mehmet Kahraman, Mustafa Özcan, İsmail Benek, Mehmet Aybak, İbrahim Kaygusuz, M. Ali Bulut…

 

 

Elbette araştırılmalıdır. Ancak biz daha bu imkanları tam olarak kullanabilmiş değiliz. Eğitim materyalleri Anadolu da il il yapılacak ve oradaki seçkinlerin katılacağı özel beyin fırtınası niteliğindeki toplantılar. Özel gündemli forumlar olabilir. Bu alanda eser ortaya koyan, yazar, müzisyen, sinemacı tv yapımcılarını kapsayan altın kelebek türü ödül geceleri falan…

 

 

Yukarıda kısmen değindim. Medya,  düşünce ve tanıtım  platformları ve özgün eserler… Aslında genelleyici bir dille ve özet ya da ezberci bir Risale çalışması doğru değil. Herkes belli bir alanda ve yoğunlaşarak ihtisasla çalışmasını ortaya koymalıdır.

 

 

Nurların iletişim dili görünürde problemli addedilebilir. Ancak altyapı çalışmasıyla o dilin sıcaklığı ortaya konulursa bu tersine sempati sebebi sayılacaktır. Bunun için de ruha, akla verdiği tatlı esintileri idrak etmek/ettirmek lazım.

 

 

Donanımlı insanlarımızın bir araya gelmesi ve medyada birbirlerini nurların anlaşılması adına pazarlaması gerekir. Yanlış anlaşılmasın, egolarını tatmin etsinler anlamında değil. Alanında uzman, ciddi çalışması olan otoriter arkadaşlarımızın medya kanallarında önünü açmalıyız ki bu boşluğu doldurma imkanı olsun.

 

 

Şu anda sınırlı düzeyde. Çünkü biz medya cazgırlığı konusunda yetersiziz, tecrübesiziz. Bunu zaman zaman programlara katılan muhterem ağabeylerimizin içine düştüğü sıkıntılı hallerinden anlıyoruz. Çünkü oralar cemaat ortamı değil. Bu zamanla aşılabilecek bir sıkıntı.

 

 

Harekete geçmek ifadesi, sanki bir şeyler yapabilme gücümüz var da biz bunu esirgiyoruz, “şimdi başlasak mı” gibi bir anlamı barındırıyor. Doğrusu hareketteyizdir zaten. Ama etimiz budumuz bu kadardır. 

 

 

Özel girişimler diyorum. Cemaatler ancak sınır ve sorumlulukları ortaya koymalıdır. Aksi durumlarda ihtar ve ikaz etmelidirler. Devletlerin KİT’leri ne kadar rantabl ise, cemaatlerin teşekkülleri de o kadar. Artık serbestiyet ve memlukiyet devrine doğru gidiyoruz.

 

 

Nurları her platformda ve programda uygun formatla ekrana taşıyabiliriz. Yeter ki doğru isim ve doğru bir üslup ortaya koyabilelim.

 

 

Bizi niçin ve nasıl seyretmeli? Biz, suyun tersine gitmezsek, milletin fıtratıyla cedelleşmezsek ilgi odağı oluruz. İdeolojik bir duruş değil, kuşatıcı, kucaklayıcı bir dille ve doğal bir ihtiyaç olarak nurları takdim etmeliyizdir.

 

 

Bunun yolu belli. Kişisel dostluklar, medyatik çıkışlar, çalışmaların duyurusu ve kamuoyunu heyecana getirecek söylemler.

 

 

Başkalarının yaptığı, ad verdiği ama içini dolduramadığı bazı faaliyetleri örnek alabiliriz. Mesela, altın kelebek ödüllerimiz, bienalimiz, festivallerimiz, haydi kızlar okula misali kampanyalarımız, Anadolu buluşmalarımız (ama herkesle konuşarak) gibi.

 

 

Üstadın ve saffı evvel ağabeylerin kırmızı çizgilerine azami riayet. Ama izah, şerh anlamında azami gayret ve ihtisaslaşma. Halka bu hakikatleri malettirme. Nefsani ve küçük hesaplardan uzak durma. Faaliyeti esas almak, niyet okuyuculuğu ya da başkası adına iş görmemek.

 

 

Hizmet, faaliyet ve medya. Tekrara düşmeyeyim.

 

 

Cemaatler, nurların büyük taşıyıcılarıdır. Kitlesel kuvvettirler. Hizmetin sahibi ve hamisidirler. Ancak cemaat kadar velud fertlerin çalışmalarını ortaya koyması lazım. Bu anlamda fert-cemat çatışması anlamsızdır.  İstidadları köreltmek gibi bir vahşeti cemaat ruhuna yakıştırmamak lazım. Şahs-i maneviye aykırı düşmeden ferdi istidatlar gelişmelidir.