'Barla Sıddıkları'ndan Sabri Arseven'in Bediüzzaman Said Nursi Hazretlerine yazdığı mektup. Arka sayfasında Bediüzzaman'ın kendi el yazısıyla 24. Mektup'tan salavat ile ilgili bir bölüm var.

Sabri Arseven'in mektubu 

Huzur-u fazılanelerine

Üstad-ı faziletmeabım efendim hazretleri

Cenab-ı Kibriyanın sanayi-i garibe ve harikasından olan nebatatın mütenevviu'l-ecnas ve muhtelifü'l-eşkal sanat ve hikmet ve kudretini en ulvi ve en parlak bir nida ile ilan eden bilumum mahsulatın neticeleri olan meyvelerinin bir kısım meşherinin hücre-i kerimanelerinde müşahede edildiği ve onlar meyanına şu mübarek mahsulün dahi ilavesi diğerlerinin natık bulunduğu cilve-i esma ve evsaf-ı ilahiyeyi tekrar edeceğinden huzur-u fazılanelerine takdime ictisar ve bilvesile dest ve damen-i fazılanelerini bus ederim efendim.

Aciz talebeniz Hulusi-i Sani

(Not: Hulusi bey "Nur'un birinci talebesi," Sabri efendi ise "İkinci Hulusi" ve "büyük bir alim" idi. Bediüzzaman, Sabri Efendi'ye Hulusi-i sani demiş. O da bu sebepten dolayı mektuplarında Hulusi-i sani ismini kullanmıştır.)

Bediüzzaman'ın kendi el yazısı ile

Arka sayfa 26. sahifede

Aziz Kardeşim

"şefaatini celb için sünnetine ittibâ et" fıkrasından sonra şu yazılacak 9999

(Eğer desen: Madem o Habîbullahtır. Bu kadar salâvat ve duaya ne ihtiyacı var?

Elcevap: O zat (a.s.m.) umum ümmetinin saadetiyle alâkadar ve bütün efrad-ı ümmetinin her nevi saadetleriyle hissedardır ve her nevi musibetleriyle endişedardır. İşte, kendi hakkında merâtib-i saadet ve kemâlât hadsiz olmakla beraber, hadsiz efrad-ı ümmetinin, hadsiz bir zamanda, hadsiz envâ-ı saadetlerini hararetle arzu eden ve hadsiz envâ-ı şekavetlerinden müteessir olan bir zat, elbette hadsiz salâvat ve dua ve rahmete lâyıktır ve muhtaçtır. Eğer desen: Bazen kati olacak işler için dua edilir: meselâ husuf ve küsuf namazındaki dua gibi. Hem Bazen hiç olmayacak şeyler için dua edilir.

Elcevap: Başka Sözlerde izah edildiği gibi, dua bir ibadettir. Abd, kendi aczini ve fakrını dua ile ilân eder.Zâhirî maksatlar ise, o duanın ve o ibadet-i duaiyenin vakitleridir; hakikî faydaları değil.

İbadetin faydası âhirete bakar. Dünyevî maksatlar hâsıl olmazsa, "O dua kabul olmadı" denilmez.

iikv