Sultan 1.Ahmed, Osmanlı padişahlarının bir çoğu gibi şairdi. Şiirlerini "Bahti" imzasıyla yazar, asıl ismini kullanmazdı. Çok dindardı. Ramazan hakkında güzel bir şiiri vardır. Birinci kıtası şöyledir:

On bir aydır gideli, hayli çekerdir hicran,

Merhaba etti bizim yine geldi Ramazan

Gelmesi ola mübarek, kademin umarız,

Duyula nimet ile Halik-ı cihanı Yezdan.

Aynı padişah, Peygamber Efendimizin ayak izinin resmini yaptırmış ve hayatının sonuna kadar sarığının içinde taşımıştır. Aşağıya alacağımız şiiri de Peygamber Efendimizin ayak izi için yazmıştır.

N'ola tacum gibi başımda götürsem daim,

Kademi resmini ol Hazret-i Şah-ı Resulün.

Gül-i gülizar-ı nübüvvet o kadem sahibidir,

Ahmeda durma yüzün sür kademine o gülün.

İşte bu anlayışla, bu gün turistlere gösterip övündüğümüz Sultanahmed Camiini yaptırmıştır.

Osmanlı yöneticiler de dinine bağlılıklarıyla meşhurdu. Başta padişahlar, sadrazamlar, vezirler olmak üzere, özellikle Ramazan ayında fakir fukaraya yiyecek, giyecek dağıtılırdı. Padişahlar yamekhanelerde görev alırlardı.

İslam dininin icapları her zaman yerine getirilirdi ama, Ramazanlar başka türlü olurdu.

Camilerde ilahi ve Kur'an sesleri yükselirdi. Padişahlar, diğer yüksek yöneticilerle birlikte halkın arasında teravih namazlarını kılarlar, namazdan sonra halkın dertleriyle ilgilenirlerdi.

Din adamları sık sık saraya çağrılır, ayrıca sarayın bahçesinde meydan sofrası kurulur, fakirler doyurulurdu. Bununla da yetinilmez, her birine birer altın verilirdi. Zengin Müslümanlar hayır yapmakta yarışırlardı. Herkes Allah'ın emri olan zekatı verdiği için hemen hemen hiç dilenci kalmamıştı. Bu gerçeği bir yabancı şöyle yazacaktı:

"İstanbul'dan Kırım'a kadar bütün Osmanlı memleketini dolaştım, itiraf edeyim ki, bir tek dilenciye rastlayamadım."

haber7