Çok fazla kalmayacak, bir kimse bir mekânda,
Ülfet sâikasıyla, gayret kalmaz insanda.
 
Al gönder başka yere, onlar da fayda görsün,
Hem çeksin cefasını; hem sefasını sürsün.
 
Bedenler yenilensin, ora’nın havasıyla,
Herkese bir şevk gelsin, hizmette sırasıyla.
 
Kabarmasın ene’ler, gurur-kibir kırılsın,
Tevâzu mahviyetle, hizmetlere sarılsın.
 
Büyükleri sayarak, küçükleri çok sevsin,
Güzel şeyler anlatıp, onlar da şevke gelsin.
 
Keder-dîdedir âlem; zaman desen karanlık,
Bir halâskâr Nur bekler, çok zamandır insanlık.
 
Çok da silik söz gezer, insanlar mâbeyninde,
Gafletle kullanılır, olmayan değerinde.
 
İrşâd lâzım insanları; Üstadın sözleriyle,
Görmeliler hakîkati; açılan gözleriyle.
 
Mürşid-i Kâmil gerek, kendini yetiştirmiş,
Özgüveni tam olup, beynini geliştirmiş.
 
Halk içinde muteber, sosyâl yönü gelişmiş,
Islâh hareketine, gelir-gelmez girişmiş.
 
Durmak sana yakışmaz, herkes Nur’u duymadan,
Bu halâskâr Nurları, başköşeye koymadan.
 
Büyük buhranda şimdi, dünyanın her bir yanı,
Îmân teskin eder ancak; bu mükedder insanı.

Cennet adam istiyor; cehennem daha câzip,
Bilemiyor insanlar, vâ’d edilenler kâzib.
 
Ücret peşin olunca, gelecekten hep gâfil,
Azcık ücret uğruna, kanıyor, müflis, sefîl.
 
İşte bütün bunların, cevapları Nurlarda,
Koşun gidin durmadan, hizmet artık orlarda.
  
Gidince göreceksin, bizler çok geç kalmışız,
Burda hizmet var iken, boşa oyalanmışız.
 
Önce bir zahmet olur, ülfet oluncaya dek,
Göreceksin dolacak, damla-damla Nur petek.
 
Önce Nurla müşerref, sonra İslâm’la şeref,
Vesile olmak güzel, binlerce kurbana eş.
 
Kanâat-i âcizem, bu meyanda temerküz,
Bu şiraze altında, biz de olalım bir cüz .