Keskinliğin kırılganlığa neticeyi vereceği, inadın sonu kaybediş olduğu, fikri sabitlik hezeyan doğuracağı gerçeği; tecrübece de kaç defa denenmiş, zamanın ipine asılmıştır. Yine de çok kimselere ibret ve örneklik teşkil etmez yaşananlar.

Tekerrür döngüsü ibret almayanlar için döner durur; gece ve gündüz değişimi, mevsimlerin seyri, “an”ın akışı onlar için değildir sanki. İnadın koynundan çıkıp da bakmazlar sağa sola.

Ahmaklığın çaresi var mıdır? Nedir onun devası?

Hasta olduğunu bilmeyen nasıl tedavi olur?

Acaba yanlış düşünüyor olabilir miyim demeyen; kendini hep isabet ettiği vehminde boğar. Kimi gruplar hep birlikte atlar vehim denizine; serap sularda yüzerler karasız akşamlar boyunca.

Ayni nakaratlar aynı inat keskinliğinde söylenir durulur; sağır sultanlar duysun diye! Kulak kabartan bir kaç kişi görülünce fütuhat oldu zannıyla inat dağlara tırmanmaya devam edilir!

Lakin ortada ne dağ vardır, ne de deniz! Köpürüp duran vehim sulardır; ayni leğen içinde devri daim eden su ve uçan baloncuklar!

Bir “an”a değmez bir inadı senelere yaymak yazık dedirtiyor; kah üzülesi, kah onlar gibi olma korkusu geliyor insana.

Gel gör ki zaman akıyor; hakikat tavafını tamamlamak lüzumsuzların terkiyle mümkün. Mümkün olsa bu tür hallerle karşılaşmamak için uzak sokaklarda dolaşılsa. Ne var ki “hakaik-i nisbiye”nin ortaya cikisi belki de gerekli bu hal.

Hep akıllılar ders vermez, ahmakların dersi daha etkileyici olabilir kimi zaman. Zor bir derstir, az sabırla geçilecek bir ders değildir.