Vahiy herkesi bağlayan kanun, Peygamberimizin sünneti de vahyin uygulamasını gösteren yönetmelikler gibidir.

Hakikati gösteren vicdanımızın sesinin yanı sıra sırları ve güzellikleri gönlümüze ifşa eden ilhamlarda da bir ilahilik söz konusudur. Her şeyin kaynağı olan ve her şeyin tümünü bütünüyle, künhünü külliyen bilen Cenabı Hak, insanların taleplerine, kabiliyetlerine ve dahi en önemlisi ve bunlara bağlı kalmaksızın; kendi rıza ve dilemesine uygun olarak bir kısım bilgi, duygu ve düşünceyi insanlar aracılığı ile kendi katından varlıklar âlemine indirmektedir.

Bu çerçevede vicdan sahibi Gönle düşenler, gelenler ise özelge gibi sadece o gönlü taşıyanı bağlamaktadır. Bu güzelliklerin bir kısmı sanat eserleri, edebi şaheserler, günlük hayatı kolaylaştıran buluşlar olabilmektedir.

Ancak bir de Genelgeler vardır. Ortaya çıkan yeni durum ve sorunlar karşısında vicdanın yanı sıra tefekkürün eşlik ettiği ilham ile gelen, hikmet denizinden ve hakikat güneşinden istifade ile Kuran ve Sünnetin yorumlanarak açıklanmasından ve onlardan çıkarılan hükümlerden oluşan Genelgeler… Özellikle imani konulara değinen bu genelgeler çağın penceresinden milyonlarca insana seslenerek onların hastalıklarına karşı reçete ve daha iyi olmalarını sağlayacak tavsiyeler sunarlar.

Âlimler, Peygamberlerin varisleridirler. O yüzden alimlerin ve mürşitlerin talebeleri ve müritleri arasındaki ilişkinin Peygamber Efendimiz (asm) ile sahabeleri arasındaki ilişkiye benzemesi doğası gereğidir aslında.

Tarihte kim kimi örnek almışsa, rehber edinmişse; onun etrafındakiler de rehber aldıklarının etrafındakiler gibidir, onlara benzerler, onların rollerini, görevlerini üstlenirler.

Özelde Bitlis, Van, Isparta ve Barla, Kastamonu, Emirdağ ve Urfa, genelde Türkiye; uygun mekân ve insanların, kahramanların bulunduğu/buluştuğu ve böylelikle vicdan, tefekkür ve ilhamın söze; sözlerin risalelere, risalelerinde reçetelere ve çağı aşan mesajlara dönüştüğü yerdir.