“Manzûm yazan adama manzûm cevap gerektir;
Belli ki anladığı, bildiği lisan tektir.”
Diye düşünmüşler ki, bütün yorumlar manzûm.
“İstisnâlar kuralı bozmaz.” Var ise; mâlûm.
 Bebeklerle konuşmak için derler ya: “Aguu!”
Ona benzer bir hâldir kanaatimce de bu.
Hislenmez mi bir insan bu tarzdaki yorumdan?
Teşekkürler ederim, memnûnum bu durumdan.
Ben ihtiyar ozana yazılan her kelime,
Doğruyu bulmak için asâ olsun elime.
Şahıslarla uğraşmak benim metodumda yok;
Kalemle dürtülecek, uğraşacak konu çok!
Kişiden bahsedişim ya îkàz, ya yâd için;
Mâzîyi hâtırlatıp ervâhını şâd için…
Ahbablar arasında şakalaşmalar olur;
Bilmeyenler yönünden buna şaşmalar olur.
“Kayıkçı kavgası”nı vereyim Size misâl;
Fakat uzamasından halka gelecek melâl.
Bir “Genç” yakınıp bizden yol istiyor, sanırım.
Ben ihtiyar mı doğdum? Bu duyguyu tanırım.
“Ağabeyler” de önce çocuk idi, genç idi;
Vücûdları hizmette yıprandı ve eskidi.
Engellemediler ki hiçbir genci yolundan!
Üstelik yardım için tuttular hep kolundan.
 “Cumhûriyet” demişsin, isâbetli bir teşhîs.
“Proje yokluğu”ysa, tartışılır bir bahis.
Fethedilen kalblerin “reyting”i mi var, kardeş?
“Elli Dil”, “Doksan Ülke” hizmetlere dar, kardeş!
Mesleğimiz “şeyhlik” mi? Makam, mevkî “bir” değil.
Genç – ihtiyâr herkese kapılar hep açıktır; bil…
Hizmette ilerleyen makbûldür, kim olursa!
Mâzûrdur bâzısı da köşesinde otursa…
Gıbta damarlarına basılmaz bu meslekde;
Kucaklarız herkesi, sevsek de sevmesek de…
Hürmeti istemeyiz; verilse yüktür bize.
Onu beklemek bile zıddır mesleğimize.
Nûr dersinde çocuk da, pîr-i fânî de birdir.
Şâhsî bir fikrimiz yok; Nûrlardaki fikirdir.
Mezar bizi bekliyor, müteharrik mevtâyız;
Gelen nesle biz aslâ engel, mâni’ olmayız.
Biz zâten yıllar boyu baktık yollarınıza;
Emâneti devriçin sağlam kollarınıza.
Bence, mahcûb birisin, nerdeydin şimdiye dek?
Asıl görevli Sensin, biz ihtiyarlar yedek…
Kàbiliyeti olan kişiye meydan açık.
Haydi göster kendini; ey Genc’im, ortaya çık!