(2010 yılı UNESCO tarafından Bediüzzaman yılı olarak ilan edilmesi temennisi ile bağlantılı olarak yazılmıştır)

Bu yazıyı yazmadan önce, dünya haritasını önüme serip incelediğimde sonu “-istan” ile biten nice ülke gördüm: Türkmenistan, Gürcistan, Ermenistan, Yunanistan, Kazakistan, Bulgaristan, Kırgısiztan, Hırvatistan, Çeçenistan…

Bu ülkelerde yaşayan insanların ortak özellikleri ne acaba?
Ya da şöyle soralım:
Bu ülkenin sınırları içerisinde yaşayan insanları, bu ülke ile bütünleştiren veya bu ülkede yaşamalarını sağlayan sebep ne acaba?
Bulundukları ülkenin dilini konuşuyor olmaları mı?
Yani, Kazakistan’dakilerin Kazakça, Bulgaristan’dakilerin Bulgarca, Yunanistan’dakilerin Yunanca, Hırvatistan’dakilerin Hırvatça, Çeçenistan’dakilerin Çeçence… konuşuyor olması mı?
Ortak özellikleri bu mu?
Elbette ki hayır.

Nasıl ki Türkiye sınırları içerisinde yaşayan insanların etnik kökeninin sadece “Türk” olmadığı gibi ve sadece bu sebepten dolayı bu ülkenin sınırları içerisinde yaşamadıklar gibi, yukarıda birkaçını zikrettiğim ülkelerdeki halkın, bulundukları ülkede hayatlarını devam ettirmelerini sağlayan temel sebep o ülkenin dilini konuşuyor olmaları değil elbette. Belki dini, ekonomisi, gelir düzeyi, siyaseti, eğitimi, medeniyeti, çağdaşlığı, hürriyeti, adaleti vb birçok sebep olabilir; kişiyi o ülkede yaşamaya/barınmaya sevk eden...
***
Harita öylece önümde dururken birden Bediüzzaman ve O’nun vesilesiyle dünya çapında yapılan şümullü hizmetler aklıma geldi; Risaleler’in onlarca dile çevrilmesi ve yüzlerce ülkede okutulması, üniversitelerde ders konusu olması, (b)ilim adamlarının üzerinde tezler geliştirmeleri ve daha niceleri…

Bir de şöyle bir tutkuya kapıldım:
Türkmenistan, Gürcistan, Ermenistan, Yunanistan, Kazakistan, Bulgaristan, Kırgısiztan, Hırvatistan, Çeçenistan gibi nice ülke var da; kurucusu Bediüzzaman Said Nursi olan “Nuristan” diye bir ülke neden olmasın?
Yoksa böyle bir ülke var ve biz bu ülkede mi yaşıyoruz acaba?
Peki, bu ülke halkının ortak özellikleri ne?
Bu soruya cevap ararsak, belki de bu ülkede yaşayıp yaşamadığımızı daha net test edebileceğiz.

Nuristan ülkesinin halkını şu özelliklerle tanımlayabiliriz:
– Dili, ırkı, düşüncesi, teninin rengi, zihniyeti, yaşı, kültür düzeyi, iş becerisi, gelir düzeyi gibi hangi özelliklere sahip oldukları hiç önemli değil. Önemli olan “adaleti, hürriyeti, birliği ve beraberliği” sağlamaya çalışmaları.
–Bu ülkenin en önemli özelliği ise düşünce özgürlüğüne fırsat tanıması…
–Hırsızlık, katl, zina, kapkaçcılık, dolandırıcılık, hakaret, sömürü, iftira, yalan, inat gibi şeyler yok bu ülkede!
–Kardeşlik, yardımlaşma, fedakârlık, sevgi, samimiyet, ittifak, fikri zenginlik/güzellik var bu ülkede: Hepsi muhabbet fedaileri…
–Bu ülke insanlarının bir diğer ve belki de en önemli özelliği Bediüzzaman Said Nursi Hazretlerinin yazdığı Risale-i Nur eserlerinden günde ortalama 20 (Yirmi) sayfa okuyarak, yılda bir, külliyatı deviriyor/bitiriyorlar!
–Ve bu ülkedeki insanların bir diğer ortak yönü; bu eserleri okumakla kalmıyor, okuduklarını da hayatlarına aktarıyorlar.
–Bu ülkede; istibdat yok, savaş yok, katliam yok, diktatörlük yok, şakiler yok, sömürücüler yok.
Var olan tek şey: Demokrasi!
–Bu ülkede; Cumhurbaşkanı yok, Başbakan yok, Vali yok, Belediye Başkanı yok, TBMM yok, Emniyet Genel Müdürlüğü yok, Genel Kurmay Başkanlığı yok, Jandarma yok, Polis yok. Çünkü her bir halkın gönlünde bir yasakçı var: Vicdan!
–Mütevazı, müspet hareket eden, ene yerine nahnu diyen, kardeşinin nefsini kendi nefsine tercih eden insanlarla dolu bu ülke!

Bu ülke halkının da bir hayali var: Nuristan nüfusunu dünyada en kalabalık ülke nüfusu haline gelmesini sağlamak.
Bunun için de “kanun-i esasi”leri olan Nurlardan çok okuyor ve durmadan bu eserlerin propagandasını/tanıtımını yaparak ülke nüfusuna katkıda bulunuyorlar.
Yeni ve farklı bir ülkenin adı: Nuristan!

Ne dersiniz? Biz bu ülkede mi yaşıyoruz acaba? Ya da yaşadığımız ülkenin böyle olmasını mı istiyoruz?