Hısn-ı mansurdu adı, ki Adıyaman oldu.
Vurdu felek depremle, en Acıyaman oldu

Kubbeler, minareler, ulu mabedler çöktü
Secdeye gitti birden yıkıldı viran oldu

Alt-üst etti her şeyi, evler ocaklar söndü
Hatıralar kayboldu, hep darmaduman oldu

Sayısız çoluk-çocuk şimdi yetim ve öksüz
Hayatta kalanlara yaşamak zindan oldu

Suyu kevser gibiydi, toprağı bereketli
Bundan geri seraptır, harâbe mekân oldu

Yıllarca emek verip diş-tırnakla kazınan
Evler, barklar mal u mülk enkazda ziyan oldu

Nice yitik dünyalar, yıkık hayaller kaldı
Cennetmisal şehirken koca kabristan oldu

Ağlamaktan kuruyan gözlerde derin sükût
Sinelerden yükselen feryâd u fîgân oldu

Dördü onyedi geçe durdu saat kulesi
Bir şehrin ölümünü gösteren zaman oldu

Ey toprak incitme sen bağrına girenleri
Kefensiz yatıyorlar can vermek yaman oldu

Her nereye bakılsa acılar kanatıyor
Yürekler dayanmadı, yollara revan oldu

Elvedâ ey doğduğum memleketim elvedâ
Kader hüküm indirdi, ayrılık ferman oldu

Kimden kime şikayet, bessî hüznî ilallah
Hasbünallah duası hep vird-i zeban oldu.